Jan i Bob Wright zarządzali Ansett Lodge u podnóża Uluru ponad 40 lat. Działo się to zanim obszar ten uznano za Narodowy Park Uluru-KataTjuta i nadano mu status Światowego Dziedzictwa.

“W tamtym czasie w pobliżu wielkiej Skały (Rock) istniało 4 lub 5 innych moteli i hotel oraz kamping. Odwiedzający przybywali korzystając z usług linii lotniczych Con Airways lub autobusami mieszczącymi po około 30 osób takich linii jak Red Line Coaches, C.A.T.A. Coaches, Ansett Coaches, Pioneer Coaches i innych mniejszych firm miejscowych. Ludzie przyjeżdżali także samochodami lub innymi pojazdami czterokołowymi. Dojazd stanowiły wtedy drogi po pofałdowanym ubitym czerwonym piasku lub były to zwykłe polne drogi pełne kurzu, które po deszczu łatwo stawały się niebezpiecznymi trzęsawiskami. Ale w głębi Australii to nieczęsto się zdarza.”

“Wraz z rozwojem turystyki w tym rejonie coraz więcej ludzi przyjeżdżało obejrzeć wspaniałość Skały. Można było wtedy wspiąć się na szczyt i zrobić wpis do księgi, którą tam trzymano.”

Bobowi i Jan podobało się tamto życie. Zarządzali Ansett Lodge w Glen Helen przez jeden sezon a potem jeszcze kilka innych sezonów. Ich pobyty przy Ayers Rock, jak wtedy Skałę nazywano, od jesieni do wiosny pozostawiły niezapomniane wspomnienia. Kata-Tjuta znana była wtedy jako The Olgas.

“Wracając do naszego wywiadu, Bob, czy to wtedy, gdy prowadziliście Ansett Lodge zaginęło dziecko Azaria Chamberlain?”

“Byliśmy tam o wiele wcześniej, do tego zdarzenia zdążyliśmy już przenieść się do Alice Springs, ale znaliśmy tamto miejsce i znaliśmy strażników tego rejonu: Billa Harneya, Grenville Kaywooda, Dorrick Raffa, Boba Gregory’go i Ian Kaywooda.”

“Próbowałam właśnie umiejscowić zdarzenia w czasie. Czy było to zanim powstało miasto Yalara?”

“Tam, gdzie byliśmy, istniało już miasto. Zostało zbudowane przez Centralny Rząd w Canberrze, gdyż wtedy Terytorium północne nie było jeszcze oficjalnym stanem, jako że nie posiadało takich praw jak dzisiaj. We wczesnych latach 70-tych Rząd Federalny obszar wokół Uluru oddał pierwotnym mieszkańcom – australijskim Aborygenom. Jeszcze później to miasto przeniesiono poza Park narodowy do Yulart – wraz z lotniskiem.”

“Tak, pamiętam to. Budujące było widzieć radość miejscowych rdzennych mieszkańców, gdy reagowali. To wtedy ustanowiono Park Narodowy i nazwę Ayers Rock zmieniono na powrót na Uluru, a The Olgas na pierwotne Kata Tjuta. Podano wtedy także do publicznej wiadomości informację dla turystów, że rdzenni mieszkańcy uznawali Uluru za święte i że nie życzyli sobie, aby ludzie wspinali się na tę skałę.”

“Bob, gdy byłam tam niedawno, zauważyłam, że w broszurach rozdawanych turystom nie ma sugestii, że Uluru przyszło z gwiazd w postaci meteorytu bądź asteroidu. Ale słyszałam, że Starsi z tego obszaru naprawdę wierzą, że Uluru przybyło z gwiazd. Czy miewałeś jakieś kontakty z miejscowymi?”

“Tak, w Glen Helen, innym turystycznym rejonie, całkiem dobrze znaliśmy niejakiego Micka Whaggo. Mick Whaggo zwykł nawiązywać do faktu, że Skała była...” Na chwilę przestał mówić i dodał: “Był też Wujek Jack, który był plemiennym ‘szamanem.’ Obaj zwykli mówić o skale spadającej z nieba i zagłębiającej się w grunt pustyni. Słyszałem, że jedynie 1/3 skały wystaje nad powierzchnię gruntu; jest to 1473 stopy (449 m) nad gruntem, a reszta znajduje się pod ziemią.”

“Jest to więc coś w rodzaju góry lodowej na wodzie, której tylko część wystaje ponad powierzchnię, a większa jej część jest ukryta pod powierzchnią wody.”

“Tak. Aborygeni mówią o świętym wodnym wężu spoczywającym pod nią. Oglądałem też program na Austar TV, w którym naukowcy mówili, że Skała ta jest całkowicie obca dla tego obszaru.”

“Tak, skała Uluru nie ma związku z tym obszarem – sama to słyszałam (nie mam na myśli Alcheringi). W całym Uluru znajduje się feldspar [rodzaj minerału]. W istocie czytałam, że ponad 100 milionów lat temu cały ten obszar pokrywało płytkie morze. Naukowcy odkryli kości dinozaurów, które żyły w wodzie w okolicy tego miejsca; jednego z nich nazwali Australijskim ‘Nessy,’ nawiązując do ‘Nessy’ ze Szkocji.”

“My w tym rejonie znaleźliśmy muszle, na które normalnie można trafić tylko na terenach dawnego dna morza. Na to miejsce często spadały meteoryty. W pobliżu znajduje się światowej sławy Henbury Crater – leży on przy drodze biegnącej na południe do Adelajdy. Poza tym jest też odsłonięta skała Haasts Bluff – miejsce to ma coś koło 20 kilometrów średnicy. Krater przy Haasts Bluff jest tak wielki, że można go zobaczyć z kosmosu; faktycznie widzieli go astronauci podczas wyprawy na Księżyc.

Dlatego myślę, że nie powinno dziwić stwierdzenie, że Uluru przyleciał tam z przestrzeni kosmicznej. Ponieważ wtedy było tam śródlądowe morze, woda zamortyzowała upadek skały, co umożliwiło zanurzenie się w miękkim piasku i czołowe zepchnięcie morskiego dna do postaci Kata Tjuty.”

“Czytałam gdzieś, że w Centralnej Australii istnieje 25 potwierdzonych kraterów po upadku meteorów, a dalsze są badane. Czy Mick Whaggo mówił coś o Mt. Connor? Jan mówiła mi, że gdy leci się samolotem nad tym obszarem, Mt. Connor, Uluru i Kata Tjuta układają się dokładnie na jednej linii – ze wschodu na zachód.”

“Tak, wszystkie są na prostej linii i każdy zbudowany jest z całkowicie innego rodzaju skał, chociaż są otoczone takimi samymi piaskami. Mówi się, że Mt. Connor stanowi plateau pierwotnego poziomu gruntu; gdy przyjrzeć się zboczom, zdają się pochodzić z pierwotnego morskiego dna. Po południowej stronie Mt. Connor można chodzić, gdyż jest pochyłym zboczem, ale strona północna, którą można oglądać z drogi Lasseter Highway, jest pionowa – z większej odległości ludzie niekiedy mylą ją z Uluru.”

“Gdy wiatr zdmuchuje piasek z wydm, ukazują się muszle.”

W tym miejscu swojej opowieści Bob rozochocił się:

“U stóp góry, pod obrazem Brain (Mózgu) na ścianie Uluru, jest miejsce z dużymi skałami. Przez lata piasek zatkał tam wejście do groty. Przed laty można było tam wejść. Gdy tam mieszkaliśmy wczołgałem się do groty i widziałem u góry zadziwiające malowidła na skale. Dzisiaj poziom piasku podniósł się tak, że można zobaczyć jedynie 50-60 cm powyżej poziomu oczu. Przedstawiają one postać humanoidalną z gwiazdami niejako wylatującymi z jej głowy. Są to w rzeczywistości malowidła na wewnętrznej ścianie olbrzymiej skały. Zawsze uważaliśmy, Jan i ja, że są to istoty pozaziemskie.” Bob kontynuował w zamyśleniu: “Były to obrazy w prymitywnej czy naiwnej formie.”

“Być może nikt o tych malowidłach nie wie, gdyż ja znalazłem się tam, ponieważ goniłem perentie (jaszczurkę o długim ogonie), która wbiegła do tej ukrytej pieczary. Ta wielka jaszczurka jest zupełnie nieszkodliwa, a kiedy spokojnie się stoi, wejdzie po nodze i usadowi się na głowie, sądząc, że jesteś drzewem. Wtedy nie miałem jeszcze czterdziestki – wczołgałem się tam. Turystom nikt nigdy nie wspominał o tych malowidłach.”

“Faktycznie historie opowiadane wtedy przez przewodników turystom odnosiły się do opowieści chrześcijańskich i nie miały nic wspólnego z prawdziwymi opowieściami tutejszych pierwszych ludzi.”

Bob mówił dalej (kiedy on się śmieje, nie można się powstrzymać od śmiechu) ...

“Przypomina mi się pewne zdarzenie. Gdy przyjeżdżał autobus wyładowany ludźmi, ja jako zarządca czy kierownik rozdzielałem gości i kierowcę do różnych pokoi lub przydzielałem do wieloosobowej sali-sypialni, gdzie były proste prycze – zasadniczo nosze pokryte cienkimi materacami. Chociaż wtedy wszystko tam było bardzo, bardzo podstawowe, widzieliśmy, że ludziom podobało się takie wyzwanie. Któregoś dnia przy porannym śniadaniu podeszła do mnie kobieta i powiedziała: ‘Czy zdaje sobie pan sprawę z tego, że tej nocy kazał mi pan dzielić pokój z obcym mężczyzną?’ Mocno się tym przejąłem i wylewnie przepraszałem, ale ona przerwała mi mówiąc: ‘Och, wszytko w porządku ... bardzo mile spędziłam ten czas!’” (I znów ten zaraźliwy śmiech).

Bob dalej mówił, że często kończyły się im podstawowe materiały, takie jak papier toaletowy, więc handlowali różnymi produktami z innymi placówkami. “Wszyscy tak robili, gdyż byliśmy setki mil skądkolwiek. Przylatywał samolot z zamówionym towarem, był wyładowany, powiedzmy, samym papierem toaletowym i niczym więcej. Albo samym mięsem, bez żadnych warzyw. W tej sytuacji było bardzo trudno wszystkim dogodzić. Ale nikt się nie przejmował. Zawsze cudownym przeżyciem było przywitanie domowym wypiekiem Jan i szklanką świeżo zaparzonej herbaty. Po tej długiej jeździe, w upale i po bardzo wyboistych drogach zawsze miło było otrzymać cokolwiek. W tamtych czasach nie było normalnych dróg – po prostu pofałdowany teren z twardym jak skała czerwonym piaskiem, oczywiście, o ile nie padało, gdyż gdy padało można było ugrząźć na dobre gdzieś na odludziu.”

Turystom zawsze sprawiało wielką radość wspięcie się na Skałę albo chociaż spacer po tym terenie. Odjeżdżali z poczuciem zadowolenia i podbudowani. Niektórzy wzruszali się; zauważałem zmianę między ich stanem w czasie, gdy przyjeżdżali i gdy przychodziło odjeżdżać. Jest coś bardzo PODBUDOWUJĄCEGO w odwiedzinach centralnej Australii, a w szczególności ULURU. Mieszkało się nam tam naprawdę szczęśliwie. Jest to serce i centrum Australii. Jest to magiczne i tajemnicze miejsce.

Jan była tak dobra, że pozwoliła mi udostępnić swoje zdjęcia, uzupełniając je dalszymi szczegółami z ich zadziwiającej historii, umieszczonymi tutaj pod zdjęciami.