Tak mówił duch Mani, który przejawił się przeze mnie w lipcu 1990 r. We wcześniejszym życiu była ona Jehanne d'Arc.

Siedziałyśmy we cztery w naszym pokoju medytacyjnym, gdy Biały Orzeł z Białego Braterstwa Boskiego Światła przejawił się przeze mnie, mówiąc, że chce, abyśmy dogłębnie zbadały przeszłe życie, które dzieliłyśmy we Francji. Powiedział, że nie był to zbieg okoliczności, iż spotkanie odbywa się właśnie tego dnia; krył się za tym powód i cel. Teraz, jak się wydaje, jest pora, abyśmy zaczęły mówić o naszym doświadczeniu.

Przewodnik duchowy wyraźnie pracował nad nami, przejmując nas, przytrzymując i delikatnie zsuwając z krzeseł, tak że nie upadłyśmy na podłogę. Z serdecznym śmiechem usiadłyśmy na podłodze w poprawnej pozycji lotosu. Później wróciłyśmy do siedzenia na krzesłach. Trzy z nas, jako zakonnice-nowicjuszki, otrzymały swoje imiona: Teresa, Rebeka i Mani. Czwarta kobieta nazywała się Maria. Była Matką Przełożoną zakonnic w klasztorze w Mont Saint Michel w Normandii we Francji, w 1508 r.

Wielu z mnichów i gości na wyspie było przerażonych myślą, że księża spalą własne zakonnice. Podczas odpływu pośpiesznie wzniesiono cztery stosy ze słomy i drewna. Zostałyśmy przywiązane do stosów i bezceremonialnie spalone akurat na czas, by powracający ogromny przypływ zmył wszelkie ślady. Pamiętam, jak będąc duchem, pocieszałam i czekałam na pozostałe kobiety, by pomóc ich duchom powrócić do Świata Światła. Miałam już doświadczenie w byciu żywcem paloną.

Pierwsze zasiedlenie Mont Saint Michel przez mnichów-pustelników nastąpiło w 708 r. Sprowadził ich mnich Albert, którego w cudowny sposób nawiedził Archanioł Michał i polecił mu zbudować miejsce modlitwy dla archanioła Boga. Zapisano tysiącletnią historię ich pobytu na wyspie otoczonej morzem i niebezpiecznymi przypływami. Ze Skandynawii nadeszła inwazja barbarzyńców, którzy nawrócili się na katolicyzm i później stali się książętami Normandii. W X w. zbudowano piękne opactwa i zamki. Życie w Opactwie Św. Michała toczyło się na trzech społecznych poziomach. Najwyżej stali mnisi i księża. Klasę średnią stanowili bogaci dystyngowani goście, często przybywający tutaj jako pielgrzymi do Jerozolimy. Najniższy poziom zajmowali zwykli pielgrzymi. Chwalebna rola ochraniania, jaką odegrało 119 rycerzy Mont San Michel stała się legendarna.

W broszurach dla turystów nie wspomina się wcale, by w klasztorze kiedykolwiek mieszkały katolickie zakonnice.

Przed podróżą męża Johna i moją po Francji, odbytą na życzenie naszego mentora, Białego Orła, zostaliśmy poproszeni o pójście po śladach Jehanne d’Arc. Intuicja kierowała nas także w inne miejsca, które pobudzały w nas wspomnienia z przeszłego życia. Biały Orzeł powiedział, że będzie nam towarzyszył i jego obecność odczuwaliśmy. Często zdarzało się, że orzeł pikował w dół w naszym kierunku, gdy przejeżdżaliśmy wiejskimi drogami. Raz nawet przejechaliśmy pod tęczą.

Zawsze, nawet, gdy byłam młodą kobietą, ciągnęło mnie do Mont Saint Michael w Normandii. Dlatego pojechaliśmy do słynnego Mont, które teraz było dostępne przez szosę po grobli z lądu na wyspę. Byliśmy tam jako turyści, razem z setkami innych turystów. Ja czułam się w tym miejscu bardzo swojsko. Wiedziałam, gdzie wszystko się znajduje. Zaciągnęłam Johna na dół, gdzie były skalne groty. Przypomniałam sobie, jak tam przebywałam jako zakonnica nowicjuszka, biegając i podając pożywienie, napoje i pościel wszystkim pielgrzymom, gdy przypływali na łodziach. Ciągle miałyśmy zajęcie. Gdy John zaproponował, żebyśmy zjedli wcześniej kolację i poszukali na wyspie noclegu, znaleźliśmy się w wypełnionej po brzegi klientami, zadymionej restauracji z pozamykanymi oknami, gdyż było zimno. Zaczęłam wpadać w panikę. Próbowałam się uspokoić, ale było tego za wiele – nie mogłam oddychać. Musiałam szybko wydostać się stąd, by ratować życie. Po prostu wybiegłam, a mąż podążył za mną próbując mnie dogonić. Nie było mowy, abym zgodziła się spędzić noc na Mont. Gdy teraz spoglądam wstecz, podziwiam cierpliwość i opiekuńczość drogiego męża ...

Nocleg znaleźliśmy na lądzie, ale postanowiliśmy przejść się piechotą z powrotem po grobli do Opactwa. Był niedzielny poranek i zaczęły bić kościelne dzwony.

Nagle znów spanikowałam. Musiałam biec, żeby nie spóźnić się na poranne modlitwy. Biegłam i biegłam, aż znalazłam małą kaplicę Marii na szczycie jakichś schodów z dala od ścieżek dla turystów. Zatrzymując się na krótko, stwierdziłam, że patrzę na posąg Jehanne d’Arc w zbroi, wznoszący się na zewnątrz łukowatego wejścia. Nosiła te dziwaczne metalowe spiczaste buty i trzymała metalowy proporzec. Szybko weszłam do kaplicy, gdzie zaczęła się Komunia, i uklękłam przy ławce. Łzy płynęły mi po twarzy. Gdy się rozejrzałam, oszołomił mnie widok proporców Jehanne oraz Jezusa i Marii w błękicie, bieli i złocie, które wisiały na kamiennej ścianie kaplicy. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Wyglądały tak jakby przypięto tam jej oryginalne proporce.

Rozmyślałam o Zakonie Syjonu i różnicach zdań wśród uczonych o tym, czy istnieli oni w przeszłości a nawet czy istnieją obecnie. Cóż, we Francji w 1990 r. widziałam ogłoszenie o ich spotkaniu. Wiedząc, że jeden z moich znajomych ma związki z templariuszami, spytałam go czy mogłabym z nim porozmawiać. Oto wgląd, z jakim się ze mną podzielił.

Keithowi, który właśnie wrócił z podróży zamorskiej pokazałam niedawny artykuł z gazety Australian z dnia 7 kwietnia 2009 r. informujący, że dzień wcześniej Watykan ujawnił jak średniowieczni rycerze przez ponad 100 lat po wyprawach krzyżowych ukrywali i w tajemnicy czcili Święty Całun z Turynu. Zakon rycerski templariuszy został założony w czasie pierwszej wyprawy krzyżowej w XI w., aby ochraniać chrześcijańskich pielgrzymów podróżujących do Jerozolimy. Zakon ten miał poparcie papieża do czasu, gdy krzyżowcy stracili władzę w Świętej Ziemi. Rozeszły się pogłoski, że w zakonie prowadzi się złe ceremonie, takie jak wymaganie od nowicjuszy zaparcia się Chrystusa, plucia na krzyż, rozbierania się do naga i oddawania sodomii. Gdy doszły one do króla Francji Filipa IV, który pożądał majątku zakonu i był mu winien pieniądze, wywierał on naciski na papieża Klemensa V, aby rozwiązał zakon. Wielu zostało spalonych na stosie. W obecnych czasach w Hiszpanii i Wielkiej Brytanii pojawiają się samozwańczy spadkobiercy templariuszy domagający się od Watykanu ‘przywrócenia reputacji’ zakonu.

Keith jest inicjowanym członkiem Rycerzy Templariuszy Malty. Powiedział on: “W nieznanych szkockich rytuałach nowicjusz jest rzeczywiście rozbierany do naga i każe się mu stanąć przed lustrem, na którym jest napisane ‘poznaj siebie.’ Następnie ‘pożycza się’ mu jakieś odzienie i prowadzi do Loży (głównego budynku), gdzie przeprowadzana jest część ceremonii inicjacyjnej. Tutaj wszystkich mężczyzn prosi się o dołożenie czegoś do pudełka dla biednych. Podchodzą też do inicjowanego nowicjusza i pytają: ‘Czy możesz coś dać?’ Oczywiście, nowicjusz nie ma żadnych pieniędzy i czuje się zakłopotany.”

Spytałam: “Czy jest to ‘ogólnoświatowa’ inicjacja?”

Opowiedziałam Keithowi jak mój ojciec czytał mnóstwo książek. “Zastanawiałam się, co on czyta. Był Wielkim Mistrzem w Loży, podobnie jak przedtem jego ojciec, jego dziadek i pradziadek. To ciekawe, co wspomniałeś o szkockich obrzędach. Ojciec przyjechał do Australii w początkowym okresie zasiedlania z powodu odesłania rodziny z Edynburga w Szkocji.”

Spytałam: “Jaki jest związek templariuszy z templariuszami maltańskimi?” “Malta jest twierdzą. Jest to inny stopień, ale są podobni – różnią się tylko strojem, to wszystko. Zaczęli na wyspie Rodos. Istnieli biali i czarni rycerze – to nie ma nic wspólnego z dobrem i złem, po prostu różne stroje. Ja mam tytuł Rycerza Jerozolimy, Palestyny, Malty i Rodosu.” Książę Kentu (Anglia) jest obecnie głową zakonu masonów-templariuszy – Wielkim Mistrzem na cały świat.

“Istnieje uścisk dłoni, ale tylko po to, aby w ciemną noc jeden mason rozpoznał drugiego. Można tak rozpoznać brata. Ten sposób znany był od starożytności, od czasów budowy piramid, kiedy zatrudniano kamieniarzy (ang. stonemason) do budowy bram, świątyń czy budynków. Zawodowiec nie musi się przedstawiać. Oni mają znaki, które dostaje się w masońskiej loży. Ja mam znak w postaci podwójnej litery V, tj. V V. Tak więc, uścisk dłoni służy jedynie do rozpoznania brata.”

“Kamieniarz uczy się świętej geometrii, kształtów platonicznych, filozofii i ezoteryki oraz wszystkiego o piramidach i gwiazdach. Wszystko to jest częścią nauk templariuszy.”

Powiedziałam Keithowi, że pomyślałam o rodzaju ‘wszechwiedzącego pola’, które istnieje w eterze. “Gdy spacerowałam przez park, otrzymałam słowo ‘dwu-oczne’. Powiedziano mi: ‘nie zapomnij tego słowa’. Jest to lustrzane pole i Wszechwidzące Oko. To jest pole, które istnieje w eterze i przechowuje wiedze a każda osoba inicjowana może podłączyć się do niego i otrzymać wiedzę.”

“Keith, czy możesz coś powiedzieć o Zakonie Syjonu? Przypuszczam, że jest to bardziej brama niż braterstwo.”

Gdy Keith mówił o mozaice, wskazywał na herb, który mu pokazywałam, i na pomarańczowe i białe prostokąty na brzegu jego tarczy. Był to herb księcia Burgundii (którym był mój mąż w przeszłym życiu; wtedy oddał pojmaną Jehanne Anglikom i w konsekwencji została spalona na stosie). Ten herb należał też do domu Walezjuszy (Valois). Pokazuje on wyraźnie mozaikowy układ, jaki używają tylko wyżsi kapłani – to układ wokół wewnętrznego obszaru z liliami na jasnoniebieskim tle (Maria, Matka Jezusa też jest związana z białym kwiatem lilii). W domu Walezjuszy templariuszami byli nawet królowie. Mozaikowa wykładzina i jej symboliczne znaczenie datuje się na czasy starożytnego Egiptu.

“Generałowie Jehanne d'Arc byli lojalni wobec niej, gdyż w rzeczywistości byli templariuszami. Musieli wiedzieć, że urodziła się z królewskiej krwi” – dodał Keith – “zawsze wiedziałem o prawdziwym urodzeniu Jehanne. Książę Burgundii, Filip Dobry, jako pochodzący z królewskiego domu Walezjuszy, chociaż dokonał wiele dobrych czynów, był krytykowany przez historyków za to, że nie pomógł Jehanne.”

Odpowiedziałam: “Było tak, ponieważ książę Orleanu, Louis I, toczył spór o regencję i opiekę nad królewskimi dziećmi z Janem Nieustraszonym, księciem Burgundii, który był ojcem Filipa Dobrego. Filip z Burgundii postrzegał Jehanne jako ‘bękarta’ i prawdopodobnie wstydził się, że to jego ojciec kazał zamordować księcia Orleanu, Louisa I. Louis I, jego wuj, był ojcem Jehanne d’Arc. Wyrastał on, wiedząc, że jego ojciec i Louis żywili wielką wrogość do siebie, tak że nie ostała się tam żadna miłość.”

Starożytni Egipcjanie mieli głęboką wiedzę wpływach z Plejad, Syriusza, Oriona i innych gwiezdnych układów, skąd te Istoty przybyły. Odprawiano rytuały i przekazywano wiedzę poprzez kapłanów i kapłanki o Oku Horusa po to, aby ludzie zrozumieli, że ich prawdziwy związek jest z Kosmosem. Właśnie tam wracają, gdy opuszczają fizyczne ciała. W rzeczy samej, gwiazdy są źródłem ich Świętej Krwi i ich Świętego Graala.

Piramidy znajdują się na całym świecie. Budowano je pod wpływem Gwiezdnych Ludzi. Były wznoszone nad potężnymi źródłami Świetlnej Energii wewnątrz ziemi, które mają bezpośrednie połączenie z Kosmosem. Zatem ich budowa dawała dostęp do pola widzenia ‘dwuocznego’ i wiedzy a także do samych Gwiezdnych Ludzi, którzy przychodzą z Boskiej Miłości i Światła.

Keith mówi o starożytnych masonach-templariuszach, zachowujących wiedzę poprzez wieki.