Tak mówiła Jehanne, gdy przejawiła swojego ducha w moim ciele i zwróciła się do naszej grupy. Jej łagodny kobiecy głos miał tonację władczą i wyzywająca. Działo się to w 1990 r., gdy grupa trzech kobiet co tydzień spotykała się w małym gronie i uczyła się. Nasze doświadczenia były nadzwyczajne i nie pozostawiające żadnych wątpliwości, że jakiś nauczyciel z innych światów uczył nas i wprowadzał w sztukę duchowego medium przekazując jednocześnie wiedzę o innych światach i wspomnienia wielu przeszłych żyć.

‘Moje głosy’ poprosiły mnie, abym napisała o swoich doświadczeniach z Jehanne d'Arc tak jak je przeżyłam. Teraz zebrałam wszystkie naukowe materiały o niej, które gromadziłam przez wiele lat. Sama jestem zdumiona, że jest tego aż tak dużo, a niektóre notatki sięgają roku 1982. Duch uczy w zawiły sposób – nie poprzez myślenie liniowe, lecz niejako boczne. Od czasu do czasu, niekiedy na przestrzeni lat, otrzymuje się informacje o tym, że ‘coś’ pasuje do ‘czegoś’, a inne ‘coś’ do innego ‘czegoś’, aż w końcu ukazuje się piękny wielowątkowy obraz zrozumienia.

Mam walizkę pełną materiałów: nagrane taśmy audio i zapisy tekstowe zebrane według dat w pliki i spięte sprężynkami w zeszyty. Jest tu książka West of Saint Joan of Arc (Na zachód od Św. Joanny d’Arc) napisana przez Vita Sackville, którą mój mąż John i ja posługiwaliśmy się, idąc za pewnymi podpowiedziami, gdy ‘góra’ poleciła nam wyjechać w podróż do Francji w 1991 r., aby pójść jej śladami. Mamy też broszury dla turystów, wideo i notatki z wielu spontanicznych wspomnień obudzonych podczas naszej podróży – wszystko w tej walizce.

Kiedy z mężem podróżowaliśmy po Europie idąc po śladach Św. Joanny d’Arc, w drodze do Katedry w Rheims (wymawiane Rans) zalałam się łzami przypominając sobie jak duch przejął ją i poprowadził na koniu wprost do katedry. Jehanne bała się, że jej koń zrobi kupę na uświęconą podłogę. To tutaj koronowany był dauphin (delfin, najstarszy syn króla Francji). Kolejnym odwiedzanym miejscem był zamek, w którym znajdowała się Wieża, w której przetrzymywano ją jako jeńca. Próbując stamtąd uciec, spadła z dużej wysokości, ale przeżyła dzięki interwencji aniołów. Pamiętam, że była oburzona, że w historii zapisano jakoby próbowała popełnić samobójstwo. Dalej był mały kościół w Fierbois, gdzie znaleziono święty miecz. Drzwi do kościoła były zamknięte, ale John, mój mąż, znalazł miejscowego duchownego, który otworzył dla mnie drzwi.

Siedziałam w nim sama dość długo, rozmyślając jak Jehanne otrzymała wiadomość od swoich głosów, że miecz znajduje się za ołtarzem. Jej koniuszy odszukał go i przyniósł jej. W innym miejscu, gdy zobaczyłam miejsce, gdzie napisała swoje imię, zapłakałam, bo ogarnęło mnie przytłaczające uczucie, że zawiodłam.

W Chinon znalazłam drogę w górę do Zamku, w którym Jehanne po raz pierwszy spotkała się z dauphinem. Wspomniałam Johnowi, że znam tę drogę. Później dowiedziałam się, że tę brukowaną drogę nazwano imieniem Jehanne d'Arc.

Odwiedziliśmy Doremy, które bardzo przypominało wiejskie tereny południowych wyżyn w Nowej Południowej Walii (Australia), gdzie teraz mieszkamy. To tutaj Jehanne mieszkała w dzieciństwie. Miejsce wciąż wyglądało tak samo jak ponad 500 lat temu, z wyjątkiem tego, że teraz stała tu duża bazylika wybudowana na jej cześć. Tym razem to John był głęboko poruszony patrząc na większe niż w naturze obrazy rozdziałów z jej życia. Zwykł żartować, że to on spalił mnie na stosie w tamtym życiu i zawsze mówił, że był księciem Burgundii, a swojego nauczyciela w szkole zadziwił opisując księcia w szczegółach.

Och! A będąc w Rouen odwiedziliśmy współczesny kościół przy miejscu, gdzie spalono ją na stosie. Poszłam wpisać się do księgi gości i jako ostatni wpis zobaczyłam ‘pajęczaste bazgroły’ imienia Helen i nic więcej. Po prostu wiedziałam, że właśnie napisał to duch mojej przyjaciółki Helen. Nasz mentor powiedział, że do Francji pojedziemy wszyscy – oczywiście, miał na myśli to, że niektórzy z nas będą tam duchem.

W 2002 r. z internetu pobrałam The Trial of Jeanne D'Arc - Translated into English from the Original Latin and French Documents by W.P. Barrett - with an essay on her trial and Dramatis Personae (Proces Joanny d’Arc – Tłumaczenie na angielski z łacińskiego oryginału oraz dokumentów w języku francuskim wykonane przez W.P. Barretta, wraz z esejem o jej procesie oraz Osoby dramatu). Tłumaczenie wykonano w roku 1932, roku, w którym urodziło się to ciało.

Inny materiał pobrany z internetu to Personal Recollections of Joan of Arc. (Osobiste wspomnienia Joanny d’Arc) Marka Twaina. Jest to fikcja literacka, dzieło Samuela Langhorne Clemensa (tj. Marka Twaina). Autorski pseudonim Sieur Louis de Conte (SLC) pochodzi od Samuela Langhorne Clemensa (inicjały SLC). Sama Joanna d’Arc była analfabetką, dlatego potrzebowała giermka i sekretarza. Sądzę, że jego imię to Louis, a francuskie słowo conte oznacza historię. Stąd taki pseudonim przyjęty dla tej opowieści przez Clemensa.

Pewnego wieczora jedliśmy kolację z naszym przyjacielem, hipnoterapeutą Peterem, gdy nagle zobaczyłam go z nałożonym duchem z jego przeszłego życia. Spytałam go: “Czy ktoś ci kiedykolwiek mówił, że w poprzednim życiu byłeś Markiem Twainem?” Peter nawet teraz jest do niego podobny. W tamtym czasie jeździł tam i z powrotem do USA, podróżował po Mississippi przeżywając wiele rzeczy podobnych do tych z życia Marka Twaina. Mark Twain napisał fikcyjną opowieść o giermku i sekretarzu Jehanne, ale wolę myśleć, że pamiętam Petera jako giermka i sekretarza Jehanne. Czytanie dobrze opartej na faktach pracy Marka Twaina o procesie i pośmiertnej rehabilitacji Jehanne stanowiło wielką pociechę dla Ducha Jehanne. To dlatego rozpoznałam Petera z wcześniejszego spotkania, gdy wygłaszał wykład o reinkarnacji na Uniwersytecie Sydneyskim.

Od początku mojego przebudzenia przez ducha z głębokiego snu, słyszałam pełen autorytetu męski głos każący mi wstać ‘trzy razy.’ Głos powiedział, abym poszła z powrotem do łóżka, ale też że będę budzona od czasu do czasu i uczona wielu rzeczy oraz że będę otrzymywać przesłania. Było to ‘wezwanie od Boga,’ gdyż wewnętrznie zobaczyłam długą białą rękę z jeszcze dłuższym białym palcem wskazującym na mnie i usłyszałam słowa: “Zostałaś wybrana.” Było to w roku 1982.

Pierwsza wiadomość, jaką po tym otrzymałam brzmiała: “W innym życiu byłaś Joanną d’Arc.” Odpowiedziałam: “Nie wygłupiaj się, odejdź.” Wtedy wiedziałam o niej niewiele więcej niż to, że była wojowniczką i że została spalona na stosie we Francji. Mimo mojego wypierania się, duch przez lata uparcie przynosił mi wspomnienia wskazujące, że ona rzeczywiście była częścią mnie.

Jehanne jako dziecko była oddana Bogu. Zawsze się modliła. Była prostą, niewykształconą wiejską dziewczyną, która kochała swoich rodziców i rodzeństwo. Coś gorącego, co gotowało się na ogniu w kuchni, przypadkowo wylało się na jej bark i klatkę piersiową. Po zagojeniu się poparzenia pozostały brzydkie blizny. Z powodu tego oszpecenia postanowiła nie wychodzić za mąż.

Wiele napisano o Jehanne. To, o co zostałam poproszona, aby opowiedzieć, jest moim doświadczeniem, aczkolwiek również poznałam, i poprzez nią przypomniałam sobie, jej zapisaną historię.

W 2001 r. na mojej nodze utworzył się brzydki guz, którego duch nazwał ’canker’ (rak). Trzeba było leczyć go u specjalisty. Chciałam dowiedzieć się od ducha, co go spowodowało. Podpowiedziano mi, abym się położyła na łóżku, a gdy to zrobiłam, przyszła pamięć pobytu w ciemnym zimnym lochu. Zobaczyłam niewyraźnie mężczyzn pochylających się nade mną. Jeden na głowie miał prostą koronę. Znajdowałam się skrępowana na podłodze z ciężkimi metalowymi łańcuchami wokół stóp na kostkach, które obcierały mi skórę powodując powstawanie ran. Tyle przyszło do pamięci tego fizycznego ciała. Jehanne była rozstrojona upokorzeniem polegającym na konieczności proszenia strażników więziennych o odpięcie łańcuchów, aby móc przejść do innego małego pomieszczenia w celu załatwienia się. Oczywiście, ciągle była też poddawana naciskom psychicznym i wystawiana na próby podczas codziennych przesłuchań.

Tak się złożyło, że Gerry, mój przyjaciel Aborygen przyszedł do mnie w odwiedziny i pomógł mi w leczeniu. Tak musiało się stać, gdyż obojgu nam przyszło wspomnienie tego, że w tamtym życiu był on jednym z angielskich żołnierzy, który pilnował uwięzionej Jehanne. To on przywiązał ją do stosu i podpalił go. Ale też to on wykonał prosty drewniany krzyż i dał komuś do trzymania przed nią, aby mogła się na nim skupić, gdy była żywcem palona na stosie.

Mój mąż wspomniał nieznanemu mi wspólnikowi w interesach, że ‘Val ma raka na nodze.’ Któregoś ranka spotkała mnie miła niespodzianka, gdy po otwarciu drzwi naszego domu znalazłam 16 białych lilii dostarczonych dla mnie z notką ‘wydobrzej szybko.’ Tego współpracownika Johna spotkałam w Melbourne i szczególnie polubiłam go. Nawet krótko porozmawialiśmy o reinkarnacji i o tym jak przeszłość może wpłynąć na zdrowie w obecnym życiu. Ja też prosiłam o uzdrowienie na odległość jego żony. Kiedy więc zwróciłam się do wnętrza – tak, zgadliście – okazało się, że tak musiało być, gdyż w życiu Jehanne on był jej bratem. Przebywał przy niej w czasie jej kampanii, gdy chodziła w zbroi i nosiła biały proporzec, na którym były lilie.

Jakże właściwe były lilie, które są narodowym kwiatem Francji. A zgodnie z numerologią moje imię w tym życiu jest podwójną 8-ką, a także podwójną ósemkę, czyli 16, stanowi data moich urodzin. Liczby ciągle dostaję od ducha jako ‘znaki.’ Kiedy się urodziłam, mój ojciec zarejestrował moje imię w pisowni francuskiej: Valérie.

Tamte kwiaty zaniosłam wprost do biura Johna, aby mu pokazać. Kiedy tam weszłam, zamarłam – dosłownie – gdyż na jego biurkowym kalendarzu zauważyłam datę: 30 maja.

30 maja 1431 r. to data spalenia żywcem na stosie w Rouen Jehanne d’Arc. Zaczęłam się trząść – było to dokładnie 570 lat temu. Po prostu wiedziałam już, że w nocy przeżyję więcej wspomnień.

Tej nocy rzucałam się i przewracałam w łóżku, budząc się i zapadając w przytomny sen. Wszystko było bardzo realistyczne. Widziałam i czułam siebie skrępowaną, z rękami związanymi z tyłu, na stosie i buchający ogień, który zbliżał się bardzo szybko do mnie. Pamiętam swój powtarzający się krzyk do Jezusa. Głos brzmiał tylko w mojej głowie. Widziałam prosty drewniany krzyż trzymany przede mną. Gdy wiedziałam, że Jehanne już umarła, nie mogłam odejść. Byli ze mną Archanioł Michał, Święta Katarzyna i Święta Małgorzata i prosili mnie, abym została przy ciele.

Byli przy mnie, aby dodać mi siły w duchu. Wchodząc i wychodząc ze stanu pamięci, widziałam jak moje ciało stopniowo zamienia się w czarą masę. Kaci Jehanne niepokoili się, gdyż nie mogli spalić jej serca – skrystalizowało się i nie dało się go spalić. Tego właśnie chcieli aniołowie; chcieli u sędziów procesu zasiać niepokój o to, że zniszczyli pobożną osobę, a nie czarownicę. Kaci byli bardzo przestraszeni. Zaraz jak ciało uległo spopieleniu, szybko zebrali resztki wraz ze skrystalizowanym sercem i zrzucili z mostu do wody. Dopiero wtedy poczułam, że duch Jehanne odszedł i był wolny – dotąd był przywiązany do tego, co zostało z ciała.

Innym razem pokazano mi, że Jehanne pozostawała przez jakiś czas w Astralu z powodu pomieszania. Ale faktycznie, ona wiele się też nauczyła o tym wymiarze, co pomaga mi w tym życiu, gdy wspieram ludzi w wyzwalaniu się od demonów lub duchów uwięzionych w astralu. Gdy 9 lat później zmarł jej ojciec Jacques, zabrał ze sobą jej ducha z powrotem do Świata Światła. Później spotkałam tego człowieka. Mieszka w Melbourne i mówi po francusku. Mamy dla siebie wiele ciepła i wzajemnego szacunku, pamiętając, że był ojcem Jehanne.

W tym miejscu wspomnę jeszcze o innym człowieku, który pomógł mi napisać książkę i podstępem zmusił mnie do podpisania umowy. Było to ponowne odegranie oszukania Jehanne, że będzie uwolniona z więzienia, jeśli podpisze dokument stwierdzający, że jej głosy nie pochodziły od Boga. Okazało się, że ten człowiek w przeszłym życiu był Pierre Cauchonem, biskupem z Beauvais, który chciał, by Jehanne skazano jako czarownicę. Chociaż nie była to dla mnie taka sama historia, w grę wchodziły takie same emocje i naprawdę czułam się tak jakbym była spalana. Jemu zostało to wybaczone, a ja miałam nadzieję, że to było ostatnie tego rodzaju zdarzenie powiązane z owym przeszłym życiem.

Ojcem dauphina był Karol VI (Charles VI), którego nazywano Kochany a także Szalony. Urodził się 3 grudnia 1368 r. w Paryżu a zmarł 21 października 1422 r. (w wieku 53 lat). Na króla Francji został ukoronowany w roku 1380 w wieku 11 lat. W 1385 r. ożenił się w wieku 16 lat z Isabeau z Bawarii, która miała wtedy zaledwie 15 lat. Isabeau urodziła 12 dzieci, z których wiele żyło niezbyt długo. Dopiero przedostatnie dziecko, chłopiec, mogło pretendować do tronu Francji. Był to Karol VII, dauphin, ale nie został koronowany aż do 7 roku po śmierci Karola VI.

I właśnie w tych siedmiu latach Jehanne otrzymała polecenie od swoich głosów, aby zakończyła wojnę stuletnią. Dlaczego jednak w planach Jehanne znajdowały się te wysoko urodzone osoby z rodów królewskich, podczas gdy ona była zwykłą wiejską dziewczyną, chłopką, która twierdziła, że słyszy głosy od Boga? Wszak za nią musiały kryć się wielkie pieniądze włożone na stworzenie wojska, co wymagało koni, mundurów, żywności i schronienia, choćby w postaci jakichś namiotów. Czy była w tym jakaś tajemnica?

Dostałam impuls by ponownie zbadać księcia Orleanu z domu Walezjuszy i odkryłam, że urodził się 13 marca 1372 r. jako Louis I z Walezjuszy (miał mnóstwo innych tytułów). Był on młodszym bratem Karola VI, króla Francji.

Siedzę i słucham tego i czują, że również niepostrzeżenie wsunęłam się w osnowę czasową. Wiem, że dziecko, o którym mówił ten duch to Jehanne, królem zaś jest Karol VI. Kobieta, która rodziła w takiej tajemnicy to jego żona Isabeau. Historycy zapisali, że miała 12 dzieci. Ostatnim dzieckiem oficjalnie zarejestrowanym był Phillip, 1407 – 1407.

Gdy siedziałam naprzeciwko mojej przyjaciółki poprosiłam ‘górę’ o wyjaśnienie paru kwestii. Początkowo Karol VI nie wiedział, że jego brat był ojcem ostatniego dziecka. Karol był dobrym człowiekiem, ale od czasu do czasu miewał ataki choroby umysłowej, dlatego było mu trudno orientować się we wszystkim, co się wokół niego działo. W czasie ataków choroby był zagubiony, a niekiedy niebezpieczny. Później dowiedział się i ten fakt go zdenerwował, że dziecko przeżyło i niepostrzeżenie zostało zabrane, gdy tymczasem powiedziano mu, że wtedy było poronienie. Wiedział też, że jego brat ‘zabawiał się’ z jego żoną i było mu z tego powodu bardzo przykro. Ale, co najważniejsze, zmarł w poczuciu wielkiej winy, gdyż pozwolił, by w roku 1407 wydano rozkaz zamordowania jego brata Louisa, księcia Orleanu. W tym samym roku urodziła się Jehanne; cztery lata po urodzeniu się dauphina.

Spytałam, czy była szczęśliwa z królem?

Spytałam: “Czy kiedykolwiek nazwałaś swojego syna dauphina bękartem?"

Moje głosy powiedziały mi, że król zabawiał się z pewną kochanką i również nie chciał mieć nic do czynienia ze swoją królową Isabeau. Cała ta brudna sprawa stanowiła dla niego już za wiele.

Dauphin, urodzony 4 lata wcześniej, był jej bratem lub przyrodnim bratem, zależnie kto był ojcem, gdyż były wątpliwości w królewskim otoczeniu. Ale w rzeczywistości nie jest to ważne, gdyż obaj wywodzili się z krolewskiego domu Walezjuszy. Pokojówki Isabeau mogłyby powiedzieć więcej.

Szczegóły narodzin Jehanne zostały sfałszowane a ona sama uprowadzona i oddana w opiekę Jacques d'Arca, do jego rodziny w Lorraine (rodzinny dom jest widoczny z lewej strony na powyższym zdjęciu). Tylko on znał jej tożsamość. Jehanne dorastała nie znając swojego prawdziwego pochodzenia – nie wiedziała tego nawet jej matka, chociaż proszono ją, aby dbała o nią tak jak gdyby była jej własną córką. Tak też postąpiła.

Jehanne spotkała dauphina dopiero w zamku w Chinon, gdy była przebrana za żołnierza. Musiała rozpoznać go ukrytego w holu przyjęć, który był pełen innych ludzi. Podeszła wprost do dauphina, upadła przed nim na kolana i poprosiła o prywatną audiencję. Jej głosy kazały jej powiedzieć mu w tajemnicy, że mieli wspólną matkę. Dauphin musiał dobrze wiedzieć o intrydze i znać pogłoski powtarzane w królewskim domu Walezjuszy.

Za pomocą w pokrywaniu kosztów prowadzenia jej misji kryło się kilku szlachciców, którzy wtedy znali tajemnicę.

Tajemnica ta była znana pewnym ważnym członkom masonerii (wolnomularstwa), templariuszom i była zachowywana przez lata w Zakonie Syjonu. Towarzystwa te ciągle istnieją i przechowują swoją wiedzę. Napiszę o tym więcej w następnym artykule.