Gdzie zaczyna się moja historia? Na pewno nie w tym życiu, gdyż wierzę, że naturę naszego obecnego życia określa suma tego, czym byliśmy w wielu przeszłych życiach. Prawo karmy, akcji i reakcji, jest w tym względzie wszechobecne. Wierzę, że sami wybieramy nasze inkarnacje, role, jakie chcemy odegrać na tej wielkiej scenie Ziemi, na długo przedtem, zanim się urodzimy. Wierzę też, że wybieramy dusze, z którymi chcemy się inkarnować i doświadczać oraz dzielić ludzkie życie, a w szczególności, jeśli w przeszłości zetknęliśmy się z wielkimi Mistrzami duchowymi, wybieramy pobyt na Ziemi razem z nimi, gdy oni ponownie się inkarnują. Tak więc, na przykład, jeśli byłem wielbicielem Pana Kriszny, gdy pięć tysięcy lat temu on był na Ziemi, prawie na pewno wybrałbym inkarnowanie się z nim, kiedy obecnie wrócił w postaci Śri Sathya Sai Baby. Nie mówię tego, by uzasadnić moje zainteresowanie nim, ponieważ byłbym i tak zainteresowany nim jako awatarem, lecz po prostu dlatego, że Sai Baba powiedział mi, że byłem z nim, gdy on żył w postaci Pana Kriszny. Jest też inny powód.

Pewną liczbę lat temu udałem się do wizjonera w Bombaju w Indiach, który odczytuje Księgę Bhrigu, która jest zbiorem zapisów żyć, tak minionych, jak obecnych i przyszłych, tam wymienionych dusz. Są to zapisy w sanskrycie na rolkach liści palmowych, a zostały dokonane tysiące lat temu. Księga Bhrigu zawiera znaczące zdarzenia z życia tych dusz. Wizjoner imieniem Kantilal Pandya zmierzył wymiary mojej prawej ręki, długość każdego palca tej ręki i spytał o datę urodzenia. Uzbrojony w te informacje potrafił znaleźć mój zapis w Księdze Bhrigu i z rolki zaczął wyczytywać pewne interesujące fakty o mnie, tj. o podróży mojej duszy poprzez wiele wcieleń. Tu powiem tylko, że powiedział iż ostatnie swoje życie spędziłem w północnych Indiach, gdzie byłem oddanym wielbicielem Śirdi Sai Baby, wielkiego świętego, który żył od roku 1835 do 1918 i który reinkarnował się w tym życiu jako Sathya Sai Baba. Poparciem tego stwierdzenia jest to, a nie może być to zwykły zbieg okoliczności, że Sai Baba dał mi sygnet, który pewnego dnia wykreował machnięciem ręki, i na którym odciśnięta jest postać Śirdi Sai Baby. Gdy poprosiłem go o zmianę tej postaci na jego własną, o coś co kilkakrotnie widziałem jak robi, Sathya Sai Baba nie zgodził się, czym podpowiadał mi, że Śirdi Sai Baba jest dla mnie ważny. Ów astrolog w Bombaju powiedział dalej, że w następnym swoim życiu inkarnuję się w południowych Indiach, gdzie znaczną część życia spędzę w aśramie Prema Sai Baby, następnej inkarnacji Sathya Sai Baby. Wydaje się więc, że jestem nieodłącznie powiązany z duchem kryjącym się za tymi trzema postaciami fizykalnymi. Wspomniał też inną ciekawą rzecz. Powiedział mianowicie, że chociaż w poprzednim wcieleniu żyłem w Indiach, bardzo pociągało mnie życie na Zachodzie, a w szczególności tamtejsza technika, i że rozmyślnie wybrałem życie na Zachodzie w celu doświadczenia obu tych rzeczy. Przepowiedział także, że po osiągnięciu wieku 75 lat na stałe zamieszkam w aśramie Sai Baby w Indiach i pozostanę tam do śmierci w wieku 89 lat. Tylko czas wyjawi czy tak będzie, ale niewątpliwie pomaga mi to zrozumieć powody, dla których w tej inkarnacji moje życie potoczyło się tak a nie inaczej.

Urodziłem się i wychowałem w angielskich Midlands i doświadczyłem wszystkich tych przywilejów, jakimi cieszy się lepiej sytuowana rodzina średniej klasy w Anglii: ładny dom, dostatnie życie i dobre wykształcenie. Byłem pobłogosławiony sielankowym dzieciństwem, które obejmowało chodzenie do szkoły z internatem, co mi się bardzo podobało. Jedyny kryzys wystąpił w moim życiu, kiedy miałem około osiem lat. Mojego ojca nagle zabrano do szpitala w stanie bliskim śpiączki i tracącego duże ilości krwi. Liczne testy nie pomogły wskazać przyczyny tej zapaści, a po wpompowaniu ponad dziesięciu litrów krwi bez zauważalnej poprawy, do matki przyszedł chirurg i powiedział, by spodziewała się najgorszego. Powiadomił też, że zamierzają przeprowadzić operację, by się przekonać, czy przyczyna nie leży gdzieś we wnętrznościach. Żywo pamiętam, jak wcześnie rano chodziłem ulicami przedmieść Birmingham rozmawiając z Bogiem i modląc się. Nie wiem skąd przyszła wtedy ta wiara, gdyż dotąd jedynym miejscem, gdzie byłem jakoś wystawiony na Boga, były lekcje z pisma świętego w szkole. Ponadto moi rodzice nie byli religijni, w ortodoksyjnym tego słowa znaczeniu. Niemniej, wtedy ze łzami w oczach prosiłem Boga, aby uratował mojego ojca, i złożyłem obietnicę, że jeśli zrobi to dla mnie, wówczas ofiaruję Mu swoje życie, w służbie Jemu. Chirurg w brzuchu ojca odkrył wrzód, który przy prześwietlaniu promieniami Röntgena zasłaniała fałda skóry. Dzięki temu ojciec został wyratowany. Mimo to wiele lat później mój ojciec powiedział mi, że miał odczucie iż wówczas miał umrzeć, ja zaś zawsze czułem, że miała z tym jakiś związek moja 'umowa' z Bogiem, acz nie znaczy to, że z Bogiem można się układać.

Byłem ochrzczony i wychowany w wierze kościoła anglikańskiego. W rzeczy samej chodziłem do szkoły The King's School, którą powszechnie uznaje się za najstarszą publiczną szkołę Anglii, i regularnie uczęszczałem na nabożeństwa w tamtejszej katedrze. Byłem bierzmowany przez samego arcybiskupa Canterbury, biskupa Fishera, przed ołtarzem katedry Canterbury, lecz nigdy nie czułem się zbyt dobrze w obrządkach Wysokiego Kościoła, a coś w środku mnie bardzo mocno buntowało się przeciwko przyjmowaniu Świętej Komunii. Nigdy nie potrafiłem zaakceptować wyjaśnień Kościoła jej symboliki czy odniesienia do współczesnego świata. Chociaż skończyłem szkołę zdobywając prawo do miejsca na Uniwersytecie Oksfordzkim, musiałem odbyć służbę wojskową, dlatego wstąpiłem do Królewskich Sił Powietrznych (RAF) jako pilot, odstawiłem Boga, stałem się agnostykiem i w pełni korzystałem z uciech życia. Miałem więcej wina, kobiet i śpiewu niż nakazuje przyzwoitość. Latanie stało się moją dogłębną pasją, tym bardziej kiedy okazało się, że mam do tego naturalne uzdolnienia. Los i kilka wypadków w RAFie w połączeniu z usilnymi prośbami rodziców, abym podjął mniej niebezpieczną pracę zarobkową, doprowadziły mnie w 1958 r. do zatrudnienia się jako pilot w liniach lotniczych BOAC. Ten zawód uprawiałem przez następne dwadzieścia sześć lat. Tak niewielu ludzi dostępuje błogosławieństwa pracy, do której mają prawdziwe zamiłowanie, ale mogę szczerze powiedzieć, że mnie cieszyła każda minuta tej kariery pilota, w rzeczywistości latałbym nawet gdyby mi nie płacili! W tamtych dniach przyjęcia dla załóg samolotów były nieodłączną częścią towarzyskiego życia – tak w domu, w wolnych dniach między lotami, jak i w drodze, w dniach odpoczynku załogi w egzotycznych i, czasami, bardzo nieegzotycznych miejscach. Podczas jednego z takich party w lecie 1963 r. w Weybridge (Surrey) spotkałem moją żonę, Ann.

Była to jesień 1969 r. Ann przyjechała do Anglii odwiedzić swoją rodzinę. Tak się złożyło, że w tym samym czasie z USA przyjechał też na tournée z wykładami nauczyciel duchowy o nazwisku Dorothy Smith, która była również medium o nadzwyczajnych uzdolnieniach. Ann uczęszczała na prowadzone przez nią duchowe zajęcia w Nowym Jorku. Dorothy miała wygłosić wykład w centrali Towarzystwa Spirytystycznego Wielkiej Brytanii w Belgrave Square, a Ann zaprosiła tam mnie. Chętnie poszedłem i podobał mi się wykład, który dotyczył duchowego znaczenia przeszczepiania serca. Dorothy Smith okazała się dobrym mówcą. Widziałem jak podczas wykładu rzuca spojrzenia na publiczność. Zauważyłem jak jej wzrok spoczął na chwilę na Ann, a na jej twarzy pojawił się znaczący uśmiech rozpoznania. Potem przeniosła wzrok na mnie i zobaczyłem jak nagle mina jej rzednie w zdumieniu. Szybko jednak zebrała się w sobie i kontynuowała występ. Po wykładzie Ann zabrała mnie na podium, by mnie przedstawić jej. Dorothy dziwnym szeptem, który słyszałem, oświadczyła Ann: „To jest mężczyzna, za którego wyjdziesz.” Ann zareagowała mówiąc: „O, nie. Mam chłopaka w USA. Czy na pewno jego masz na myśli? David jest dla mnie tylko jak brat.” Lecz Dorothy była niewzruszona. Obojgu nam, Ann i mnie, jej oświadczenie wyjątkowo nie przypadło do gustu i opuszczaliśmy to pomieszczenie z odczuciem, że na tym koniec tej sprawy. Żadne z nas nie brało pod uwagę, by ślub wchodził w grę nawet jako jakaś odległa możliwość. Tę ideę odrzuciliśmy i postanowiliśmy wrócić do własnych spraw. Na nasze szczęście Dorothy Smith i przeznaczenie inaczej to widzieli.