Tegoroczne uroczystości stowarzyszone z Gurupurnimą zaczęły się już 29 czerwca, kiedy zjechało tysiące wielbicieli ze stanu Maharasztra, aby świętować Aszadhi Ekadaśi. Kilka lat temu przedstawiciele każdego stanu Indii zostali poproszeni o wybranie jednego święta, które byłoby obchodzone w Prasanthi Nilayam. I tak np., Bengal Zachodni wybrał Daśarę, Gujarat – Bestu Waras, a Maharasztra – Aszadhi Ekadaśi. Ekadaśi (11-tego) tego miesiąca księżycowego (aszadha) poświęcone jest Panu Pandurandze Withali (Withobie), czyli Panu Krisznie, którego starożytna świątynia znajduje się w wiosce Pandharpur w Maharasztrze. Co rok w to święto do Pandharpur dociera procesja, która zaczyna się kilka dni wcześniej we wioskach Dehu i Alandi i kończy darśanem figury Pana Withali. Po tym następują tańce i śpiewy. W Parthi jednak świętujący dostępują darśanu samego Pana Withali. Śpiewają: ‘Parthi jest naszym Pandharpurem! Sai jest naszym Withalą!” Uroczystościom tym towarzyszą dwa dziecięce przedstawienia – poranne ześrodkowane na naukach Swamiego i wieczorne o znanych świętych stanu Maharasztra.

Nadszedł dzień Gurupurnimy, 2 lipca. W obecności Swamiego studenci śpiewali melodyjne pieśni. Obok nich siedzieli kalecy chłopcy – nie mogli chodzić. Swami z miłością ciągle na nich patrzył. Po pewnym czasie dał znak. Wkrótce sewadale przynieśli specjalnie zrobione trójkołowe rowery i posadzili na nich tych chłopców. Każdy z chłopców dziękował Swamiemu złożonymi dłońmi, a On błogosławił go swoją Abhaja Hastą, uniesioną dłonią symbolizującą zapewnienie o ochronie. Gdy kalecy chłopcy opuszczali hol, Bhagawan posłał jednego ze swoich studentów, aby dla chłopców przyniósł piękne szale.

Wreszcie sam Swami zabrał głos wygłaszając boski dyskurs, który był – jak wyraziła się redakcja Heart to Heart – jedną długą pieśnią Miłości.

8 lipca chłopcy z Sai Mirpuri College of Music sprezentowali Swamiemu w holu Sai Kulwant małą winę po czym dali 45-minutowy koncert na tych instrumentach. Następnego dnia chłopcy z tej samej szkoły zaprezentowali klasyczną muzykę hinduską. Tym razem Swami zaprosił chłopców, ku ich wielkiej uciesze, na werandę.

Wieczorem 10 lipca Swami pobłogosławił ‘urodzinowych chłopców’. Później były wystąpienia kilku chłopców oraz lekarza z Los Angeles, który mówił m.in. o udanych spotkaniach zorganizowanych przez Prashanti Council w sześciu dużych miastach świata.

Następnego dnia odbył się występ dzieci ze szkoły podstawowej. Przedstawili oni fragment Ramajany, w którym Bharata prosi Ramę o sandały, osadza je na tronie i pokornie rządzi Ajodhją. Po występie Swami pozował z nimi do zdjęć.

13 lipca studenci Sri Sathya Sai Institute of Higher Learning (SSSIHL, uniwersytet Swamiego) wystawili sztukę p.t. Tat Twam asi (Ty jesteś Tym). Na wstępie prorektor uczelni, Śri S.V. Giri, zauważył, że takie kulturalne prezentacje są świetną okazją dla słuchaczy do nauki niezbyt łatwych do zrozumienia prawd Wed, w których studenci już dość dobrze się poruszają.

Tego samego dnia oraz 16 lipca przemawiał profesor SSSIHL Anil Kumar, w swoim porywającym stylu w obu przypadkach opowiadając o wszechobecności Swamiego i Jego przychodzenie z ratunkiem ludziom, którzy znaleźli się w niebezpieczeństwie. Anil przypomniał m.in. zabawny incydent z dawnych lat, kiedy z powodu braku prądu nie mógł się normalnie wykąpać, a Swami zaraz zauważył, że niektórzy ludzie przychodzą na darśan bez uprzedniej kąpieli. 17 lipca miał wykład inny profesor tej samej uczelni, Ramamoorthy.

15 lipca występowali uczniowie szkoły średniej Swamiego z przedstawieniem p.t.: Jedyną drogą do nieśmiertelności jest wykorzenienie niemoralności.

Po porannym darśanie 18 lipca Swami zszedł po schodach i osobiście wręczył zegarek każdemu z pracowników budujących obiekty na terenie aśramu. Po południu przemawiały dwie panie z Anantapur, z tamtejszego kampusu SSSIHL, które zwracały uwagę na wyjątkową miłość Swamiego i stwierdziły, że będzie ona siłą, która zjednoczy świat. Po tych mówcach znów wystąpiły dzieci z podstawówki, podbijając serca wszystkich obecnych.