(Zob. też teksty w ramkach)

Składam pokorne pranamy (pokłony) u Lotosowych Stóp Bhagawana.

Gdyby spróbować przejrzeć leksykony każdego języka, jakie zna ludzkość, najsłodszym słowem, które by się znalazło, byłoby słowo “mama”. Jest to pierwsze słowo, jakie uczy się dziecko i stara się wyartykułować. Święta Nawaratri (Dziewięć Nocy) w kulturze Indii obchodzone są właśnie dla uczczenia Matki. Każdy kraj, każda rasa, każda religia obchodzi dzień matki. Starożytni Hindusi, którzy stanęli twarzą w twarz z Matką, uznali, że jeden dzień nie wystarczy na tak wzniosły cel. Dlatego wydzielili w kalendarzu dziewięć pełnych dni, w których możemy czcić i wielbić Matkę. Wielkie znaczenie ma także odprawiana w czasie obchodów świąt Matki w Prasanthi Nilayam siedmiodniowa ofiara Weda Purusza Saptaha Dźńana Jadźńam. Jaźńa symbolizuje poświęcenie. A czymże innym jest matka? Matka to synonim poświęcenia. Przebywając przez ostatnie kilka lat u boku Bhagawana, miałem okazję przyjrzeć się z bliska, co naprawdę to poświęcenie znaczy. Opowiem wam kilka przypadków, które mnie wzruszyły.

Karta wstępu na egzaminy

Było to w czasie, gdy studiowałem w Brindawanie. W 1970 r. wielu studentów ukończyło swoją naukę przeddyplomową w Sri Sathya Sai College, który wówczas był afiliowany do Uniwersytetu Bangalore. Zasmakowawszy nektaru bliskości Bhagawana, studenci nie chcieli wracać do swoich rodzinnych miejscowości. Poprosili więc Bhagawana, a Swami uległ i pozwolił im dalej mieszkać w swoim aśramie w Brindawanie, by kontynuowali studia podyplomowe na Uniwersytecie Bangalore. Jeden z tych chłopców, który przygotowywał pracę magisterską na Uniwersytecie Bangalore, cierpiał na zaburzenia oddechowe. Ponieważ w Bangalore przez większą cześć roku panowała wilgoć, a on musiał codziennie jeździć około 25 km, miał mnóstwo problemów. Z tego powodu w ciągu roku opuścił wiele zajęć. Wszyscy jego koledzy, którzy razem z nim studiowali, zostali dopuszczeni do rocznych egzaminów. Gdy ten chłopiec poszedł do dziekanatu, powiedziano mu: “Przykro nam, będzie musiał pan zdawać egzaminy dopiero za rok, gdyż z za dużo ma pan opuszczonych zajęć; nie zdołałby pan zdać egzaminów.”

Załamany chłopiec wrócił do Brindawanu. Egzaminy miały odbyć się następnego dnia rano. Wszyscy prosili Bhagawana o padanamaskar (dotknięcie stóp). On też z nimi czekał. Wszystkim Bhagawan pobłogosławił karty wstępu na egzamin. Gdy przyszła jego kolej, chłopiec próbował powiedzieć Swamiemu, że nie ma karty. Jak często zapominamy, że nie musimy informować Wszechwiedzącego! Swami zwyczajnie zignorował jego próbę i powiedział: “Zrób namaskar!” Tak też uczynił, ale był załamany, że nie mógł nawet wyjaśnić Swamiemu swojej kłopotliwej sytuacji.

Tego wieczora, gdy kierownik akademika szedł na górę do pokoju Swamiego, ten chłopiec podszedł do niego i przedstawił swoje nieszczęsne położenie. “Proszę, niech pan wyjaśni to Swamiemu.” Gdy kierownik wspomniał o tym Swamiemu, Swami powiedział: “Wiem, wiem. Powiedz mu, żeby rano zjadł swoje śniadanie, poszedł do sali egzaminacyjnej i napisał odpowiedzi.” Swami nie wypowiada słów na próżno. Tak więc chłopiec postąpił dokładnie tak jak kazał mu Bhagawan. Po śniadaniu pojechał do miasta stosując się do poleceń Swamiego. Po południu, gdy Swami wyszedł na Darśan, szukał kogoś. Rozejrzał się w koło i zauważył tego chłopca stojącego z dala z grupą studentów. Zawołał go i powiedział: “Jak tam twoje egzaminy?” Chłopiec odrzekł: “Ach, Swami! Napisałem je.” Wszyscy byliśmy zaskoczeni: jak mógł zdawać egzaminy, gdy nie został do nich dopuszczony? Widzieliśmy jego twarz promieniejącą ulgą.

Swami przybrał minę bardzo zaciekawionego i spytał: “Pisałeś egzaminy? Kto dał ci kartę wstępu?” Chłopiec odpowiedział: “Swami, z rana pojechałem na Uniwersytet. Usiadłem naprzeciwko sali egzaminacyjnej. Swami powiedział 'Pisz egzamin,' więc wiedziałem, że w jakiś sposób będę mógł go pisać. Nagle pojawił się ten człowiek, wywołał mnie po nazwisku i wręczył mi kartę wstępu.” Swami spytał: “Kto to był?” Wszyscy byliśmy ciekawi kto to był. Chłopiec wyjaśnił: “Swami, był to jakiś urzędnik uniwersytecki, którego osobiście nie znam. Byłem tak zaaferowany, że nawet zapomniałem mu coś zapłacić. Gdy sobie uświadomiłem to uchybienie, próbowałem je naprawić, ale jego już nie było.” Swami stwierdził: “To nie był żaden urzędnik uniwersytecki. To byłem Ja – Pan Wszechświata, który przyszedł, by wręczyć ci kartę wstępu. Wszyscy inni spisali cię już na straty. Ale Ja zawsze będę stał przy tobie.” Wzruszyliśmy się do łez.

O Sai Ma (Matko Sai)! Jakież to role przyjmujesz dla naszego dobra, jak się poświęcasz. Każdy dzień, każda chwila u Stóp Swamiego jest nauką poświęcenia.

Nocne czuwanie Pana

Przy innej okazji miałem przeżycie dające wyobrażenie o poświęceniu, jakiego dokonuje Matka. Był czerwiec 1986 r. kiedy wracaliśmy z Kodaikanal. Po drodze mieliśmy pojechać do Ooty, a potem wrócić do Bangalore. Tak się złożyło, że na drodze do Coimbatore nasz autokar zepsuł się. Wyjechaliśmy wcześniej i odwiedziliśmy świątynię Palani, gdy niespodziewanie autokar zatrzymał się, a kierowca powiedział: “Nie ruszymy się stąd nawet na cal.”

Pomyśleliśmy o Swamim i w tejże chwili za nami pojawił się Jego samochód, chociaż Bhagawan wyjechał trzy godziny po nas. Oto co znaczy być matką. Jest przy was, kiedy jej potrzebujecie. Swami zatrzymał samochód i spytał: “Co się stało?” “Swami, w autokarze coś się zepsuło i nie możemy jechać.” Swami zarządził: “OK, naprawcie autokar (Swami posłał z nami starszego wielbiciela, który znał okolicę), przyjedźcie do Coimbatore, a potem do Ooty.” Gdy przyjechaliśmy do Coimbatore była już godzina 7:30 po południu. Swami załatwił dla nas obiad, a sam pojechał do Ooty. Jednak tak się przejmował naszym losem, że zanim dojechaliśmy do Coimbatore trzykrotnie telefonował, pytając czy już przyjechaliśmy. Z Coimbatore wyruszyliśmy do Ooty, ale po drodze znów pojawiły się problemy z autokarem, tak że dotarliśmy do Ooty dopiero o północy. Zjedliśmy kolację i powoli poszliśmy do naszych pokojów na piętrze. I kto tam na nas czekał? Swami czuwał do za kwadrans pierwszej w nocy, by spytać dlaczego przyjechaliśmy tak późno, pocieszyć nas i upewnić się, że otrzymamy niezbędny wypoczynek! O godzinie 12:45 w nocy!

To tylko dwa przykłady, o których opowiedziałem, ale jest takich niezliczona ilość i jestem przekonany, że z własnego życia znacie przypadki, kiedy Swami interweniował.

“Zostań, proszę, jeszcze jeden dzień”

Zakończę swoje wystąpienie jeszcze jednym zdarzeniem, które jest bardzo osobiste, ale które pokazuje, jak wiele Miłości Swami żywi wobec każdego z nas. Kilka lat temu na swoje urodziny poprosiłem Swamiego o pozwolenie na przyjazd do Prasanthi Nilayam (z Brindawanu) po Jego Błogosławieństwa. Była to pora egzaminów. Przyjechałem i otrzymałem od Swamiego Błogosławieństwa urodzinowe.

Dźej Sai Ram!

Swami o nowoczesności Zachodu  (fragment Dyskursu z Dnia Iśwarammy)     Dzisiejszy świat zapewnił człowiekowi wiele nowoczesnych życiowych udogodnień. Niewątpliwie one ułatwiły i uprzyjemniły życie, ale jednocześnie te same udogodnienia sprowadzają człowieka na dalekie od świętości i grzeszne ścieżki. Wiecie, że posiadanie telefonu komórkowego stało się obsesją współczesnej młodzieży. Nawet rząd zachęca do używania takich telefonów, gdyż uważa się je za najwygodniejszy środek komunikowania się. Ale nikt nie zastanawia się nad negatywnym wpływem, jaki one wywierają na uczniów i studentów. Mając telefon komórkowy, możecie rozmawiać z każdym, o czymkolwiek, gdziekolwiek i o dowolnej porze. Gdy młodzieży dać taką wolność, niewątpliwie źle ją wykorzysta i zrujnuje się. Przez te telefony komórkowe na złe drogi zostaje zwabiona nawet niewinna młodzież. Jeśli nie sprowadzicie młodzieży na właściwe drogi i nie wpoicie im cnót, te gadżety i udogodnienia na pewno zepsują jej umysły i popełni poważne błędy. Naprawienie takich błędów i wejście na drogą ku Bogu zajmie jej dużo czasu.     Współcześni uczniowie i studenci są bardzo inteligentni. Ich inteligencję należy właściwie ukierunkować. Trzeba im uświadomić, co jest dla nich w życiu ważne. Musimy im dać tego rodzaju wykształcenie. Ale pod wpływem zachodniej kultury uczniowie i studenci otrzymują ten rodzaj wykształcenia, który nie ma znaczenia dla ich życia. Zachodnia kultura sprawia, że rozwijają nieograniczone pragnienia, nawiązują niepotrzebne stosunki i przekraczają granice przyzwoitości. Kultura Indii jest święta i szlachetna. Pokazała reszcie świata wzniosłe ideały do naśladowania. Niestety, Bharatijowie (Hindusi) zapomnieli o własnej kulturze i stali się niewolnikami kultury Zachodu. Całkowicie zapomniano o różnicach, jakich należy przestrzegać w zachowaniach mężczyzn i kobiet. [Z SS 6/2006, s. 164, tłum. KMB]

Woda Bhagawana dla Afryki     Maria Mutagamba, minister Ugandy d/s wody informuje, że „Przy okazji obchodów Jego 80-tych urodzin w Ugandzie, Sai Baba ofiarował nam 80 odwiertów do poboru wody na obszarach, w których jej brakuje. Kiedy to mówię, prace już trwają.” Wiadomość ta ukazała się w ostatnim numerze (maj 2006) miesięcznika Heart2Heart w większym artykule pt. The Healing Touch — Godfrey and Agnes Find God and Angels in Swami's Hospital. (KMB)