|
Tłumaczenie ze ścieżki dźwiękowej dokumentalnego
filmu Victora J. Tognoli
Who is Sai Baba? (© Ananda Films, Breganzona, Switz., 1990) [KMB] |
©
[Lektor:]
Anne-Mette Hansen – pracownik socjalny – mieszka z dwoma synami
w Langerød w Danii. Na jej temat w duńskiej telewizji niedawno
zrealizowano duży program. Po spotkaniu Baby przedstawiła namacalne
świadectwo nadzwyczajnego przeżycia.
©
[Głos kobiecy (na tle głosu Hansen):]
Około 4 lat temu powiedziano mi, że mam raka gruczołu tarczycowego.
Byłam operowana i cała tarczyca oraz większość otaczających
gruczołów wspomagających zostały usunięte. Potem musiałam przejść
uzupełniające zabiegi, oparte na radioaktywnym jodzie, ponieważ nie
wszystkie złośliwe komórki zostały usunięcie. Zabiegi te odbywały
się w Instytucie Fynsona[?]. Następnie odbyło się szereg testów,
w tym testy krwi, w celu sprawdzenia skuteczności zabiegów.
Po tych licznych zabiegach powiedziano mi, że to jeszcze nie wystarczy
i że będę musiała przejść dalsze zabiegi. Po jakimś czasie
odkryłam przerzuty w moich płucach, a lekarze nie byli w stanie
powiedzieć mi, jak wiele zabiegów będę musiała jeszcze przejść.
Na początku mej choroby niektórzy przyjaciele wspomnieli o Hindusie
zwanym Sai Baba, który słynie z wielu zadziwiających, prawie cudownych
uleczeń. Nie rozmyślałam nad tym wiele, gdyż przez cały czas
koncentrowałam się na operacji i nie miałam sił, by myśleć o
czymkolwiek innym; zbyt nadzwyczajnym [wydawał się] ten człowiek,
a już najmniej [myślałam] o planach wyprawy do Indii.
Po trzeciej serii zabiegów – widząc, że pomogły tylko niewiele
– zdecydowałam, że o ile ta operacja nie okaże się ostatnią,
pojadę do Indii. Niestety, również ta operacja nie dała żadnego
pozytywnego efektu. Wtedy to zdecydowałam wyjechać do Indii.
I tak dostałam się do małej wioski na południu Indii. Moje
pierwsze kilka dni spędziłam na wędrówkach po ulicach tej miejscowości,
starając się wchłonąć tamtejszą atmosferę i pojąć wszystko,
co się tam dzieje.
Pewnego dnia spotkałam starszą Hinduskę. Była lekarzem. Po wysłuchaniu
mojej historii poradziła mi, abym napisała list do Sai Baby z prośbą
o pomoc. Tak więc, napisałam go i próbowałam Mu go dać.
Jest to możliwe dwukrotnie w ciągu dnia, kiedy wszyscy gromadzą się
przed Jego domem. Jest wtedy szansa wręczyć Mu list.
Każdego dnia, gdy byłam w Indiach, widziałam jak Sai Baba materializuje
tzw. wibhuti. Mówi On, że wibhuti ma silne własności
uzdrawiania. Poszłam i zobaczyłam jak materializuje On naszyjnik dla pewnej
kobiety.
Sai Baba nazywa siebie Awatarem, boską inkarnacją.
Przez pierwsze 3 albo 4 dni całkowicie ignorował On mój list i w końcu
zdecydowałam, że nie jest to [właściwy] sposób na skomunikowanie się
z Nim. Przestałam więc nosić go ze sobą.
Sai Baba nie przykłada wielkiego znaczenia do swoich cudów. Widzi je po
prostu jako środek przyciągnięcia uwagi. Prawdziwym Jego posłaniem –
jak mówi – jest MIŁOŚĆ.
Po dwóch tygodniach pobytu zbudziłam się w środku nocy i zauważyłam,
że coś leci mi ciurkiem z nosa. Wstałam, by zobaczyć, co to jest.
Nie była to krew, jak sądziłam, ale zwyczajna czysta ciecz.
Wypływ był silny więc wróciłam na swój materac i czekałam aż ustanie.
Nie martwiłam się tym specjalnie, ale ciekawiło mnie, co to może być.
Po jakiejś pół godzinie płyn przestał wyciekać i poszłam znów spać.
Następnego rana, zaraz gdy dotarłam do świątyni, zajęłam swoje
miejsce na placu. Sai Baba wyszedł, tak jak czynił to codziennie, i
zatrzymał się wprost przede mną. Siedziałam w 5- lub 6-tym rzędzie.
Im więcej na mnie patrzył, tym silniej czułam niewytłumaczalny kontakt
z Nim. Patrzył mi prosto w oczy. Była jakaś niewiarygodna moc w Jego
spojrzeniu, przepełnienie miłością. Czułam, że coś niezwykłego
dzieje się we mnie. Coś, czego nie mogłabym jasno opisać.
Następnej nocy, kiedy zostałam jeszcze raz obudzona prze płyn wyciekający
z nosa, nie byłam już bardzo zaskoczona. Wstałam jednak, by spojrzeć
w lustro i upewnić się. Potem wróciłam do łóżka i czekałam na ustanie
wypływu.
Rano zbudziłam się przekonana, że nastąpiło uleczenie.
Próbowałam wielokrotnie i na wiele różnych sposobów skontaktować się
z Sai Babą, dowiedzieć się czy zostałam uleczona, czy nie. Lecz nie
było to możliwe.
Bezpośrednio przed moim powrotem do Europy, skirowałam moje myśli do Niego,
w formie głębokiej modlitwy prosząc Go, by – jeśli mnie uleczył – dał
mi znak w czasie porannego darśanu poprzez dotknięcie swego
prawego ucha prawą ręką, kiedy będzie przechodził przede mną. Znak ten
dałby mi pewność, że zostałam uzdrowiona. Potem poszłam na plac.
Tego rana Sai Baba spędził dużo czasu rozmawiając z grupą swoich
uczniów, a ja byłam tak zaabsorbowana obserwacją ich rozmowy, że gdy
przechodził przede mną trzymając prawe ucho prawą ręką byłam
zdziwiona, całkiem zapominając, że ja osobiście prosiłam Go w mej
modlitwie, by tak postąpił.
Byłam zawstydzona, że zapomniałam o czymś tak dla mnie ważnym.
Zrozumiawszy znaczenie tego gestu, tonęłam wprost w ogromnej radości.
Śpieszno mi było opowiedzieć innym [...] o tych nadzwyczajnych rzeczach,
które mnie spotkały.
Tak więc, opuściłam Indie w stanie wielkiej radości na myśl powrotu
do domu i opowiedzenia mojej rodzinie, że zostałam uzdrowiona.
Uzgodniłam z Instytutem Fynsona, że zabiegi z radioaktywnym jodem będą
kontynuowane po moim powrocie, lecz teraz uważałam siebie za wyleczoną
i wolałabym przejść po prostu testy, zamiast kontynuacji zabiegów.
Niestety okazało się to niemożliwe, mimo, że testy wykazały, że
aktywność choroby opadła do bardzo niskiego poziomu – do 300 jednostek,
by być ścisłą. Przed wyjazdem do Indii aktywność wynosiła gdzieś
powyżej 2100 jednostek, podczas gdy te 300 jednostek po moim powrocie
było całkiem normalną wartością. Tak więc miałam jeszcze jedną rundę
zabiegów radioaktywnym jodem, wbrew mojej woli. Lecz była to ostatnia
runda, ponieważ lekarze powiedzieli mi, że dalsze zabiegi były
niepotrzebne. Jeden ze znanych mi lekarzy ironicznie dodał, że nie
słuchaliby mej historii, gdyby choroba wróciła.
©
[Głos męski:]
Przez ostatnie 30 lat, w czasie święta [Maha]Śiwaratri
– święta obchodzonego na cześć Śiwy w noc nowiu na przełomie
lutego i marca – Sai Baba regularnie dokonywał serii cudów. Jeden
z cudów polega na materializacji wibhuti, świętego popiołu,
wysypywanego z wazy tak długo, aż całkowicie nie pokryje on statui
Śirdi Baby, wielkiego muzułmańskiego nauczyciela, którego On
uważa za poprzednie swoje wcielenie. Śirdi Baba, który ma dziś miliony
wyznawców przyjechał do wioski Śirdi (Shirdi) w 1854 r. i zmarł tam
w roku 1918.
Wspierał najbardziej niezwykły rodzaj eklektyzmu w Indiach – był
muzułmaninem, śpiewał wersety wed – tekstów hinduskich – i zapraszał
członków obu religii, co wywołało wielki skandal.
©
[Lektor:]
Dr S. Bhagavantam, hinduski fizyk jądrowy, prorektor Uniwersytetu w
Hyderabadzie, były dyrektor Indyjskiego Instytutu Nauki, były doradca
naukowy Indyjskiego Ministerstwa Obrony, były Przewodniczący Komitetu Nauki
i Techniki dla krajów rozwijających się.
©
[Bhagavantam:]
Na początku Baba sam wiedział, że jestem sceptykiem, jestem naukowcem;
zadawałem wiele pytań. Babę spotkałem ponad 20 lat temu, w czasie
szczytu mojej kariery naukowej i naukowych osiągnięć. Naturalnie, Baba
wiedział, że kwestionowałem i pytałem siebie samego czym to wszystko
jest, jak On to robi. W tamtych czasach nie było tak wielu ludzi
przebywających przy Babie. Było mi łatwo dostać się do Niego.
Kiedy pierwszy raz przybyłem do tego aśramu, w całym aśramie
było być może ze 100 ludzi. Dzisiaj widzimy tu kilka tysięcy ludzi.
Baba był bardzo uprzejmy zapraszając mnie do siebie i uczynił tak wiele
cudów. Pokazywany był mi cud za cudem tak, że zacząłem stawiać
sobie pytania: albo znajdę naukowe wytłumaczenie tych cudów, albo
poddam się i powiem „niemożliwością jest wytłumaczyć to naukowo,
a Baba jest boski i ponad nauką". Tę drugą możliwość zaakceptowałem
jako fakt.
©
[Lektor:]
Po tym wywiadzie, ale dopiero po naszym uporczywym naleganiu, Bhagavantam
pokazuje to, czego przypuszczalnie jeszcze dotąd nie pokazywał – tę
słynną Bhagawad Gitę, którą Sai Baba zmaterializował dla niego na
brzegu Ćitrawati.
© Dr Samuel H. Sandweiss, amerykański psycholog, adiunkt na Uniwersytecie San Diego w Kaliforni.
©
[Sandweiss:]
Leczyłem młodą kobietę przez 5 lat. Miała bardzo poważny syndrom bólowy,
w którym jej ciało ulegało paraliżowi; jedna strona twarzy była
sparaliżowana, wpadała w straszną depresję z samobójczymi zapędami i
miała skrajnie wyniszczające bóle. [...] Wielu najlepszych neurochirurgów
nie mogło zrozumieć co to jest.
W końcu przeprowadzono bardzo wyszukane prześwietlenia mózgu promieniami
Roentgena i poważną biopsję mózgu, polegającą na otwarciu czaszki
i pobraniu próbki mózgu. Mimo to diagnoza była niepewna. Na miesiąc przed
przyjazdem do Baby na tę wspaniałą Światową Konferencję, zadzwoniła
i powiedziała, że ma nowy problem bólowy. Jedynym sposobem zaradzenia
mu była silna dawka pewnego środka – tak, by zasnęła na dzień
lub dwa po czym doszła do siebie.
Przyszła do mojego biura, małego
gabinetu psychiatrycznego. Ja siedzę na jednym krześle, ona na drugim z
przyjaciółką, która ją przyprowadziła, ponieważ sama ledwo poruszała
jedną stroną swego ciała. Pół twarzy miała sparaliżowane. Zaczęła
mówić nim spytałem o cokolwiek. Powiedziała: „Ostatniego wieczora przyszły
bóle głowy i zaczynał się paraliż. Kiedy szykowałam się do snu,
poczułam rękę na moim czole i na żołądku. Uświadomiłam sobie, że
jestem z kimś. Nie zdarzało mi się nic podobnego – jest to pierwszy raz.
Zaczęłam sobie zdawać sprawę, że był to Sai Baba. Miał takie słodkie
ręce. Jego głos był wysoki i taki słodki i kojący. Słyszałam też
śpiewy w tle." Mówiła, że Baba bardzo ją uspokajał i że
powiedział: Oto dlaczego masz tę chorobę w tym życiu. Lekarze
mają problemy ze zrozumieniem jej, a to, że musisz przechodzić cierpienia
w tym życiu, ma związek z poprzednimi twoimi żywotami. Ale przyjdę,
by cię uspokoić, pocieszyć w chwilach bólu, dać ci siłę jego
przetrwania.
©
[Lektor:]
N. Kasturi, humorysta, autor, poeta, tłumacz, producent programów radia
ogólnoindyjskiego, redaktor, profesor historii, biograf Sai Baby.
©
[Kasturi:]
„Wibhuti" w sanskrycie znaczy „chwała, splendor" i jest ono
wskaźnikiem splendoru Pana. Baba kreuje wibhuti ruchem ręki.
Jest ono częścią Niego
samego, Jego splendoru. Widzicie na moim czole duży plaster wibhuti.
Baba pewnego razu nazwał to bandażem, a ja zrozumiałem to jako bandaż,
który chroni mnie przed chorobą przywiązania [po ang. bondage].
Kiedy Baba dla kogoś tworzy wibhuti,
zawsze mówi, że jest to przypomnienie o śmierci, o trywialności
rzeczy, o nietrwałości kosmosu. Jest to jedno znaczenie wibhuti rozdawanego
przez Babę. Innym jego znaczeniem jest to, że wibhuti jest samym Babą,
Jego częścią, ponieważ jest wydzielane przez Niego. Dlatego jest ono
zasadniczo boskie. [Jeszcze] inne znaczenie to ostateczność. Popiołu
nie można zamienić na coś inne – jest to postać końcowa, ostateczna.
Kiedy coś się dzieje z popiołem, cokolwiek z tym nie zrobisz, pozostanie
popiołem. Tak więc, jest to rzecz nie dająca się zredukować,
uprościć. Nie można przekroczyć śmierci, bo jest ostateczna. Popiół
jest symbolem ostatecznego.
©
[Lektor:]
O kilka godzin drogi samochodem z Bangalore w kierunku Mysore
stoi mandir Sai Baby – mały kościółek, w którym zebrano niektóre z
Jego cudów. Są one nazywane „żywymi cudami", gdyż dzieją się
nieprzerwanie.
Cuda, tak jak i wszystko inne, mogą nam pomóc obudzić to wewnętrzne doświadczenie, które jest przeżyciem nadświadomym, ekstazą, głębokim wnikaniem w istotę rzeczy; [człowiek] pokornieje po czymś takim. Jest to coś innego niż codzienne doświadczenia, jest to doświadczenie wyższego stanu.
©
[Bhagavantam?:]
Skoro poruszyliśmy problem nauki, chciałbym przede wszystkim stwierdzić,
że nauka ma swoje ograniczenia, nauka nie jest wszechmocna. Nauka nie może
utrzymywać, że potrafi wyjaśnić wszystko i zajmować się wszystkim
w Stworzeniu. Są pewne rzeczy, które nauka jest w stanie wyjaśnić,
ponieważ zajmuje się ona obiektami materialnymi, materią. Nauka bada
własności [samej] materii i obiektów [materialnych] za pomocą naszych 5
zmysłów – wzroku, węchu, dotyku, smaku i [słuchu]. Jest jednak
wiele rzeczy w tym świecie, które są ponad zmysłami. Weźmy na przykład
miłość, albo nienawiść, albo współczucie, albo miłość ojca do
syna; lubienie, nie-lubienie. Rzeczy takie nie podlegają nauce – nie
mogą być ocenione za pomocą oczu, nie mogą być powąchane nosem, nie
mogą być posłyszane uchem. Tak więc nauka ma ograniczenia. Bardzo liczne cuda
Baby, które mogliście [już] widzieć, nie
poddają się metodom, ani wiedzy, ani logice, którą naukowcy wypracowali
w istocie dla badań świata materialnego. Cuda są ponad światem
materialnym.
©
[Autor:]
Kiedy poszedłem do administratora aśramu i poprosiłem
o pozwolenie sfilmowania
Baby, odpowiedział że będę musiał poprosić Go osobiście.
Następnego ranka, w otoczeniu tysięcy ludzi, każdy chcący
zapytać Go o coś, miałem przygotowaną kamerę oczekując na moment,
gdy będzie przechodził w pobliżu. Miałem nadzieję, że będę mógł z Nim
porozmawiać.
Nagle stwierdziłem, że stoi bezpośrednio przede mną, a ja – nie wiedzieć
jak – poprosiłem go o pozwolenie. Uśmiechnął się, ale nie odpowiedział.
Byłem zmieszany i ogromnie podniecony. Czułem na sobie ogromną moc
ŚWIATŁA wokół Niego. Ale nie rozumiałem, co się działo.
Zorientowałem się, że trzymam ręce pełne wibhuti, które On
zmaterializował. Moi sąsiedzi, widząc, że nie reaguję, podnieśli mi
ręce do moich ust. Wtedy spróbowałem tego delikatnego pachnącego popiołu.
Zrozumiałem, że dał mi przyzwolenie, dałem więc kamerzyście znak, by
zaczął filmować. Materializacja wibhuti jest czymś, co Baba robi
wielokrotnie w czasie darśanu, czasie spotkania i modlitwy, który
odbywa się raz lub dwa razy dziennie. Lecz czyni to także w zamkniętych
miejscach, [np.] wśród pasażerów samolotu, którym podróżuje z
Bombaju do Bangalore. Tu na tym wielkim placu widziałem jak Baba kreuje
słodycze różnych rodzajów i wielkości, głównie dla swoich ludzi
i robi to z wielką radością. W ciągu ostatnich kilku lat rzadkością
jednak jest, by materializował przedmioty na zewnątrz. Mimo to raz na placu
w czasie zwykłego darśanu miałem szczęście widzieć i sfilmować
materializację jednego z tych metalicznych przedmiotów, którą robił
dla kogoś akurat w pobliżu mojej kamery.
Coś tam błyszczy ...
Złoty pierścień. Są to chwile intensywnej radości dla obdarowywanych,
ale także dla innych stojących w pobliżu, którzy obserwują tak
nadzwyczajny proces.
Drugie interview w moim życiu miało miejsce w Puttaparthi w miesiąc później. Natychmiast stworzył wibhuti, które następnie rozdał. Sai Baba zwrócił się do Hinduski siedzącej przy drzwiach. Spytał jak się miewa, jak się ma jej rodzina, a potem poprosił, by dała Mu pierścień, który kiedyś wcześniej dla niej stworzył. Był to mały pierścionek ze złota wysadzony rubinami. Przez lata, kiedy go nosiła, stracił on trzy rubiny. Baba dmuchnął na pierścień: raz ... dwa ... trzy, po czym go pokazał. Zgubione rubiny były znów na miejscu. Co więcej, niektóre z nich zostały zamienione na szmaragdy i małe diamenty.
Ludzie reagują różnie na Sai Babę – każdy zgodnie z własnym doświadczeniem. Ta kobieta była bardzo wzruszona. Protestowała, że jest to dla niej zbyt wielki prezent. Zasługujesz nań – powiedział Baba – kontynuuj dobrą pracę. Ucałowała Jego stopy, które – jak Hindusi wierzą – są miejscem największej energii awatara. Potem nagle wziął mój srebrny pierścień z Jezusem, który uciskał mi palec. Pokazał go memu sąsiadowi, by go obejrzał. Poprosił go, aby włożył pierścień na mój serdeczny palec lewej ręki, gdzie dotąd go nosiłem. Wszedł z trudnością. Wtedy Sai Baba wziął go znowu ode mnie i pokazał zgromadzonym ludziom. Dmuchnął nań ... po czym wsunął go na ten sam palec, na który uprzednio był za ciasny. Pierścień stał się większy; jest teraz nawet za luźny. Obawiałem się, że może mi spaść z palca i mogę go zgubić. Rozwiązaliśmy jeden problem tworząc drugi. Zdjął pierścień z mojej lewej ręki i założył na prawą, która jest nieco większa i ma grubsze palce. Pierścień pasował idealnie na palec serdeczny prawej ręki. Podziękowałem Sai Babie, a On tylko uśmiechnął się. Wyraźnie widziałem błękitną aurę wychodzącą z Jego włosów.
©
[Lektor:]
Dr V[inayak] K[rishna] Gokak, autor, poeta, profesor, wychowawca, były
główny dyrektor Centralnego Angielskiego Instytutu w
Hyderabadzie, były Prorektor Uniwersytetu w Bangalore,
były dyrektor Indyjskiego Instytutu Zaawansowanych Badań.
©
[Gokak:]
Wybudował On całkiem sporo szpitali, ponieważ chce pokazać, że służba
biednym jest służbą Bogu. Indie zaś potrzebują wiele takich szpitali.
Zainicjował także wiele szkół i gimnazjów, ponieważ nowe pokolenie
wymaga kształcenia na inny sposób. Chce On dać dzieciom to, co jest
nazywane „Integralną Edukacją", tzn. wzmocnić ich wolę w służbie
boskości, nakierować na właściwe prowadzenie się, zainteresować ich
intensywnym poszukiwaniem prawdy – tak, by mądrze i chętnie angażowali
się w te badania prawdy – a następnie doprowadzić do kompletnej
równowagi emocjonalnej, w której całe życie instynktowe utrzymywane jest
pod ścisłą kątrolą, a emocje są czyste na tyle, by podczas medytacji
znajdować Boga. Dalej: uwolnić własną intuicję tak, by miłość
wylewała się z duszy. Są to główne filary, na których opiera się
nowa edukacja, edukacja Sathya Sai.
©
[Lektor:]
Oto co Sai Baba mówi o edukacji: Prawdziwie dobry system uczy nas
uniwersalnego pokoju, uwalnia nas od ograniczenia umysłowego i stymuluje
zdolność współżycia. Jest to powolny proces – jak rozkwitanie kwiatu.
Zapach narasta stopniowo i staje się czysty i silny, kiedy kwiat się
otwiera, płatek po płatku. Uczy studenta pokory. Sai Baba określa
swój własny system nauczania, który nazywa Bal Vikas. Nie przypomina
żadnego z istniejących systemów, ponieważ nie próbuje on przekazywać
informacji z jednej głowy do innej, ale z jednego serca do innego. System
Bal Vikas Sai Baby, z pewnością jest warty omówienia w szczegółach,
ale tutaj wskażemy tylko na jego istnienie i podkreślimy jego prawdziwie
oryginalne aspekty.
©
[Autor:]
Tego samego dnia przyjechał do Gokulum, dokładnie jak o to prosiłem
nie mogąc sam w taką możliwość uwierzyć. Pewnego dnia, ku memu
zaskoczeniu, Sai Baba przysłał kogoś, by zapytał co jeszcze potrzebowałem
do mojego filmu. Byłem zdziwiony ale powiedziałem: jednych z Jego odwiedzin
w Gokulum, nowoczesnej farmie, którą założył obok Puttaparthi.
Do tych właśnie scen filmu Baba pozował. Podobała mu się rola aktora.
Próbowałem zrozumieć co to wszystko znaczyło; człowiek taki jak On,
niesamowicie zajęty, człowiek który projektuje i buduje szkoły w całych
Indiach jak również farmy i szpitale, człowiek który codziennie
przyjmuje tysiące wyznawców. Taki człowiek znajduje czas, by zaspokoić
tak proste życzenie. Sai Baba powiada: Chodź, wypróbuj Mnie!
Ale tym razem szybko pojąłem lekcję. Człowiek ten chciał pokazać swą
miłość, swą dostępność człowiekowi takiemu jak ja, całkowicie
pochłoniętemu przez sprawy do załatwienia, który często nie znajduje
czasu dla pewnych rzeczy.
©
[?:]
Z pewnością widział pan w Puttaparthi tę piękną kolumnę, która nosi
symbole wszystkich [największych] religii: hinduizmu, chrześcijaństwa,
buddyzmu, zoroastrianizmu i islamu. Na panelach podstawy kolumny wypisano
wielkie słowa pochodzące z tych religii.
Słup ten, zwieńczony rozwiniętym lotosem, przedstawia wizję Baby różnych
religii: są to wszystko [różne] drogi prowadzące do tego samego Boga.
Będzie tylko jedna religia – religia miłości
i tylko jeden język – język serca,
i tylko jedna kasta – ludzkość.
© [Dyskurs Baby]
©
[?:]
Interesująca jest idea związana z Jezusem i ukrzyżowaniem. W języku
angielskim zaimek „ja" pisze się dużą literą „I". Jeśli przekreślisz
to „ja", utworzysz krzyżyk, tzn. ukrzyżujesz ego. To co zostanie jest
boskie. I Chrystus był taki – miał w sobie tę boskość. Faktycznie
był On jednym z największych awatarów naszych czasów, w naszym świecie.
©
[Lektor:]
Don Mario Mazzoleni, ksiądz związany z diecezją rzymską, studiował w
Academia Alfonsina w Rzymie.
©
[Mazzoleni:]
Pierwszy kontakt z Sai Babą nawiązałem poprzez literaturę. Przeczytałem
kilka książek, które uznałem za bardzo interesujące, powiedziałbym
nawet – nieco zbyt działające na wyobraźnię. Z tego powodu pojawiły
się zwątpienia. Wszystkie cuda, które Baba czynił, mogły być równie
dobrze wytworem zgubnej istoty. Pomyślałem, że może Antychrysta.
Jest tylko jeden sposób, by to stwierdzić. Musiałem przeczytać Jego
własne teksty i przemowy. Tak więc kupiłem wszystko, co mogłem znaleźć
na rynku i ku własnemu zaskoczeniu – mogę nawet powiedzieć: przy
głębokim szoku – odkryłem, że niepodobieństwem było, aby był On
Antychrystem, ponieważ rzeczy, które mówił, były zbyt podobne, za bardzo
zgodne z pismami świętymi – włącznie z Nowym Testamentem.
© [Rozmówca:] Zatem pojechał pan do Indii i do Sai Baby?
© Tak. W momencie, kiedy spotkałem się fizycznie z Sai Babą, w chwili kiedy mogłem z Nim rozmawiać, otworzył On przede mną nową sferę wiedzy. To tak, jakby zdarzyła się cała seria otwarć na obszary, o których nie wiedziałem nic. Wszystko, co w mojej religii wydawało się tak tajemnicze, stało się jasne. Odkryłem w sobie nowy entuzjazm, nową drogę, która jest moim powołaniem jako pastora.
© [Śpiew Sai]
©
[?:]
W wielkim audytorium w czasie tygodnia Bożego Narodzenia chrześcijańskie
dzieci odgrywają przedstawienie bożonarodzeniowe. Na koniec przedstawienia
na scenę wchodzi Baba.
©
[?:]
Rano, o 5-tej, z pierwszą intonacją OM, kiedy jest jeszcze ciemno, tam
daleko na wschodzie chrześcijańscy wyznawcy zbierają się i idą wokół
aśramu śpiewając kolędy w fantastycznej procesji oświetlonej
światłem tysięcy świec. Duchowość Sai Baby przyciąga chrześcijan z całego
świata: Amerykanów, Australijczyków, Anglików, Kanadyjczyków, Francuzów,
Włochów, Szwedów, Niemców, Hiszpanów, Portugalczyków, a także ludzi
z Afryki, Ameryki Południowej, Japonii, Chin, Korei.
Co roku przyjeżdża ich więcej i więcej, by przeżyć tę nadzwyczajną,
intensywną i namacalną atmosferę.
©
[Mazzoleni:]
Sai Baba, Śri Sathya Sai Baba – co oznacza Pan [Bóg], Prawda, Matka i Ojciec
– uważany jest za Awatara. W kulturze indyjskiej awatar jest
boską inkarnacją – jest to zatem Bóg, który zstępuje na Ziemię w ludzkiej
postaci. Nam, ludziom Zachodu, szczególnie katolikom, którzy
zostaliśmy wychowani w wielu przesądach, powiedziałbym nawet: zostaliśmy
wyedukowani dla przesądów, trudno jest uwierzyć, żeby Bóg zdecydował się
na zejście na Ziemię w nowej postaci w czasach współczesnych i prezentował
się na nowy [sposób] i z nowymi motywami, czy nawet z tym samym motywem
uratowania rodzaju ludzkiego. Ponieważ w szczególności dla katolików
istnieje tylko jedno boskie wcielenie – młody Jezus Chrystus. Lecz któż
jest w stanie ograniczyć nieskończone i przeszkodzić Bogu w zejściu
na Ziemię kiedy, gdzie i jak zapragnie.
©
[Sandweiss:]
Kim jest Sai Baba? Nie jest to wprawdzie niewłaściwe pytanie, lecz
przytłaczające jest podjęcie się wyczerpującej odpowiedzi. Jak można
to ująć w słowa? Widzi pan, gdy naprawdę doświadcza się Sai Babę, to
nogi zaczynają drżeć, pada się w oddaniu. Zbyt łatwo jest powiedzieć,
że widzi się Go jako Boga. Hindusi mówią, że jest On Brahmą, Wisznu,
Śiwą, chrześcijanie mogą powiedzieć, że jest Chrystusem, a Żydzi –
że Mesjaszem. Zbyt łatwo i gładko jest powiedzieć słowami to, kim
jest Baba. Kiedy naprawdę doświadczasz Babę, kiedy idzie wprost na
ciebie, twój instynkt każe ci paść na ziemię i weselić się, i być
podnieconym i pełnym miłości z powodu tego kim On jest. Nie jest to
rzecz do wytłumaczenia w słowach – jest to przeżycie, które jest
tak wzniosłe, [wykraczające] ponad to, co rozum może ogarnąć.
Kiedy widzę siebie zachowującego się w ten sposób, zwykle zastanawiam
się, czy jest to reakcja histeryczna, czy jestem zahipnotyzowany, czy
przeżywam jakieś nieznane zjawiska psychologiczne.
©
[Bhagavantam:]
Och! Jest to pytanie za milion dolarów, jak by Amerykanie powiedzieli.
Wielu już zadawało to pytanie. Zadawałem i ja. W wyniku długotrwałego
kontaktu z Nim, trwającego ponad 20 lat, i w rezultacie dokładnej i
krytycznej analizy wszystkiego, co robi, co zrobił dla mnie i innych,
doszedłem do wniosku zgodnego z tradycją indyjską, że Bóg który
normalnie jest niewidzialny i nieprzejawiony – chociaż wszechobecny
– może okazyjnie podjąć decyzję, by ukazać się w ludzkiej postaci
wśród ludzi. Tak, jak mieliśmy takie przykłady w Ramie i Krisznie z
mitologii hinduskiej i w Jezusie Chrystusie na Zachodzie, tak teraz mamy
tutaj w Babie Boga ukazującego się w ludzkiej formie, mówiącego do nas,
poruszającego się wśród nas i pomagającego nam, leczącego nas i
okazującego swą nieskończoną miłość i współczucie, bez rozróżniania
kast, ras czy koloru skóry i nie oczekującego niczego w zamian.
©
[Kasturi:]
Widzę w Nim wielkiego poetę – poetę poetów. W Jego wzniosłości,
spokoju, współczuciu, w Jego mocy, w Jego mądrości, w Jego obecności
w każdym żywym stworzeniu, w Jego miłości. Jest On akceleratorem
poezji w każdym poecie; jest rymem, jest tempem, jest harmonią, melodią
– ostatecznym źródłem tego wszystkiego. Tak to widzę. Jest On poezją.
Kiedy mówi, słucham muzyki sfer.
©
[Lektor:]
Ojciec Anthony Elenjimittam, mnich dominikański, uczeń i kolega
Mahatmy Gandhiego, autor prac badawczych, konsultant, wybitny
ekspert obu kultur – zachodniej i wschodniej, prowadzi dwie szkoły w
Bombaju, obie dla dzieci porzuconych. Do misji ekumenicznej zachęcił
go Papa Lucioni, wielki ekspert duchowości hinduskiej.
©
[Elenjimittam:]
Dla mnie Baba jest nauczycielem na tym samym poziomie, co Chrystus, Budda
i inni nauczyciele przeszłości, który uczy ludzkość służenia Bogu. Uczy nas
jako istoty ludzkie – synów Boga, jako Bogów w innej formie. Przez
wprowadzenie do praktyki Jego nauk zrozumiesz, kim w rzeczywistości jest
Sai Baba zamiast formułować teorie o tym, czy jest On najwyższą
inkarnacją [...]. Są to te same nauki, co nauki Chrystusa. Nie interesuje
mnie dogmatyzacja. Lecz we wprowadzaniu do praktyki Chrystusowego „Kazania
na górze" i innych Jego nauk – jeśli robiąc to mogę zmienić moje życie,
zmienia się moje nastawienie, faktycznie każda komórka mego ciała jest
w stanie przemiany – przechodzi ciągłą metamorfozę.
©
[Rozmówca:]
Zatem czy Baba – przepraszam za przerwanie – czy Baba ma ważną rolę
w obecnym momencie historii?
© Obecnie, kiedy [już] nowa świadomość została obudzona na całym świecie, Sai Baba ma bardzo ważne zadanie. Podobnie jak np. Swami Vivekananda był wielkim nauczycielem ... no nie ostatniego wieku, ponieważ zmarł w 1902 r.; Ramakryszna był także wielkim nauczycielem i podobnie Ramana Mahariszi, Śri Aurobindo itd. W Indiach jest cała plejada takich wielkich nauczycieli przeszłości.
Sai Baba uczy nas nowych kierunków, na których możemy pokonać przepaść między Wschodem i Zachodem, między religiami semickimi i indoaryjskimi. Tak więc uczy nas ekumenizmu kosmicznego – by tak to nazwać. Jest to Jego posłanie.