Z rana 20 marca, zaraz po zajęciu przez Bhagawana swojego miejsca na podium ok. godz. 8:40, rozpoczął się program świętowania Nowego Roku przypadającego w tym dniu w kalendarzu trzech stanów: Andhra Pradeś, Karnataka i Maharasztra. Najpierw Śri Anil Kumar recytował wiersze w telugu, potem przemawiał dr G. Venkataraman, po czym Śri Baba wstał, by wygłosić dyskurs. Tym razem Swami odmówił skorzystania ze zwyczajowego stołu i trzymał się mosiężnej poręczy. Było widać, że ma coś pilnego do powiedzenia. Nie czekając nawet na przystawienie mikrofonu, zaczął od szybkiego wymieniania nazw lat kalendarza, tak że tłumaczący Anil Kumar nie mógł za Nim nadążyć. Oto najważniejsze fragmenty tego ważnego dyskursu według wersji opublikowanej w „Sanathana Sarathi” z kwietnia 2007 r., która nieco różni się od elektronicznej wcześniej udostępnionej w internecie.

Okres od Prabhawy do Akszaji w almanaku (roczniku astrologicznym) Telugu obejmuje 60 lat. Inne lata po Prabhawie to Wibhawa, Śukla, Pramodutha, Pradźotpatti, Angirasa, Śrimukha, Bhawa, Juwa, Dhatu, Iśwara, Bahudhanja, Pramadhi, Wikrama itd. Cykl kończy się na sześćdziesiątym roku o nazwie Akszaja. To ciało urodziło się w roku Akszaja i po upływie 60 lat widziało następny rok Akszaja. Cykl ten znów powtórzy się po upływie 120 lat.

Obecny rok, który nazywa się Sarwadźit jest bardzo znaczący dla człowieka w aspekcie realizacji swojej boskości. Człowiek posiada niezliczone pragnienia. Rok Sarwadźit jest ważny dla spełnienia jego szlachetnych pragnień i postępu na wszystkich polach – moralnym, fizycznym, religijnym, naukowym i duchowym. Niczego mu nie zabraknie, jeśli będzie pielęgnował szlachetne pragnienia. Każdemu na pewno powiedzie się w życiu, jeśli ma szlachetne pragnienia. Dlatego człowiek powinien rozwijać szlachetne pragnienia i powinien się mocno ich trzymać. Sarwadźit jest rokiem zwycięstwa we wszystkich szlachetnych przedsięwzięciach człowieka. Człon dźit oznacza zwycięstwo, zaś całe słowo sarwadźit znaczy wszelakie powodzenie. Zatem, jeśli chcecie wzrostu i postępu w życiu, powinniście rozwijać tylko szlachetne pragnienia. Nie ma nikogo, kto pielęgnował szlachetne pragnienia a mimo to cierpiał w życiu. Wypełniajcie więc swoje serca szlachetnymi pragnieniami i doświadczajcie szczęścia i błogości w roku Sarwadźit. [...]

Nazwę Sarwadźit temu rokowi nadała Parwati. Po nim następują lata o nazwach: Sarwadhari, Wirodhi i Wikriti. Wikriti oznacza wszelakiego rodzaju złe rzeczy. Potem przychodzą lata: Nala, Pingala, Kalajukti, Siddharthi, Raudri, Durmukhi, Dundubhi, Rudhirodgari, Raktakszi i Krodhana. Gdy miną wszystkie te lata nastaje Akszaja. Bóg zawsze inkarnuje się wyłącznie w roku Akszaja*. To ciało także urodziło się w roku Akszaja o Brahmamuhurcie (wczesnym ranem)*. Kiedy pojmiemy wewnętrzne znaczenie wszystkich spraw, zrozumiemy co jest dobre, a co złe. [...]

Wczoraj przyszli Ramakrishna i Kondal Rao i poprosili: „Swami, prosimy, odwiedź wioski Wschodniego i Zachodniego Godawari. Mieszkańcy tych wiosek błagają o odwiedziny Swamiego.” Powiedziałem im, że pojadę. Wkrótce pojadę do Rajahmundry. Ale z Rajahmundry samochodem nie da się dostać do tych wiosek; trzeba iść na pieszo. Wcześniej ci wieśniacy nalegali: „Nie pozwolimy, by Swami jakkolwiek nadwerężał swoje ciało. Zabierzemy tam Swamiego tak, że nie będzie musiał iść. Jeśli trzeba, poniesiemy Swamiego na ramionach.” W taki sposób mieszkańcy wiosek dają wyraz swojej radości.

W ten święty dzień Ugadi inicjujemy nowy plan poprawiania stanu wiosek. Każdy dom w każdej wiosce powinien zostać oczyszczony. Trzeba podjąć odpowiednie programy w celu utrzymania domów schludnie i czysto, tak wewnątrz, jak i na zewnątrz. Dzieci wiejskie też muszą zostać zadbane, tak by stanowiły czyste i zdrowe jednostki. Chcę, aby tę sewę przeprowadzono, chodząc od wioski do wioski. Będzie to, oczywiście, wymagało wydania krorów (dziesiątków milionów) rupii. Ale nie dbamy o pieniądze. Pieniądze przychodzą i odchodzą, a pomoc udzielona innym pozostaje na zawsze. Dlatego należy dołożyć wszelkich możliwych starań. Rozpoczynamy ten plan już od dzisiaj, w tym pomyślnym dniu Ugadi. Aby ten projekt powiódł się, trzeba by dorośli i dzieci, biedni i bogaci – wszyscy pracowali w jedności. Ta sewa powinna zjednoczyć wszystkich bez wyjątku. Trzeba rozwinąć ducha jedności i w tym duchu połączyć wysiłki wiosek i miast. Tę pracę rozpoczynamy już dzisiaj. Plan ten stanie się wkrótce rzeczywistością. Przewiduje się, że do następnego Ugadi plan ten obejmie wszystkie wioski. Wszyscy powinni przyłączyć się do tego przedsięwzięcia, włącznie ze studentami, traktując to jako służbę Bogu. Służba człowiekowi jest służbą Bogu.

Dzisiaj jesteśmy ograniczeni do poziomu indywidualnego. Ale powinniśmy rozwinąć ducha jedności i zjednoczyć cały kraj. W spotkaniu, które odbyło się niedawno w Chennai, uczestniczyła wielka liczba ministrów Indii, premierów i gubernatorów poszczególnych stanów, wyższych urzędników IAS oraz rzesza innych ludzi. W takim samym duchu jedności, jaki panował w Chennai, wszyscy powinni włączyć się do planu rozwoju wsi. Jeśli wszyscy się zjednoczą, wtedy także cały świat w mig stanie się jednym. Powinniśmy wziąć udział w tym zadaniu z mocnym postanowieniem. Nigdy nie chodźcie do nikogo w celu zbierania funduszy. Ja osobiście dam wam wszystko. Czegokolwiek potrzebujecie, po prostu poproście Mnie – dam wam to. Każda praca służebna wykonana dla kogokolwiek dociera tylko do Mnie, tak jak wszystkie rzeki ostatecznie zlewają się z oceanem. Nie obawiajcie się. Bez wahania proście Mnie o wszystko, czego potrzebujecie. Dam wam wszystko. Tak mężczyźni jak i kobiety powinni przygotować się do uczestniczenia w tym zadaniu.

Parę dni temu do Prasanthi Nilayam przybyła grupa wielbicieli z Mumbai (Bombaju). Wszyscy są bardzo bogaci. Zaproponowali: „Chcemy wznieść dwadźa stambhę (rodzaj stupy) w morzu w pobliżu Mumbai. Będzie miała wysokość kilkaset stóp i będzie nosić słowa 'Sai Ram.' Po zrealizowaniu tego projektu przyjedziemy do Prasanthi Nilayam po Darśan Swamiego.” W nocy będzie oświetlona, tak by była widoczna z dużych odległości. Będzie kosztowała krory rupii. Wielbiciele w Mumbai niewątpliwie wykonują mnóstwo pracy. Wszystko, co robią jest dobre, ale miasto to jest bardzo brudne. Przede wszystkim uwolnijcie miasto od zanieczyszczeń. Starano się już wcześniej zrobić coś w tym względzie, ale bez żadnego powodzenia. Na przeszkodzie stoją wysokie przypływy morza. Niektóre obszary miasta znajdują się poniżej poziomu morza. Jak wszyscy wiecie, woda spływa ku niższym poziomom. O ile zalegającej wody nie wypompuje się, miasto nie może stać się czyste. Mieszkańcy Mumbai niewątpliwie mogą tego dokonać. Dlatego powiedziałem im z naciskiem: „Wykonajcie tę pracę; wtedy na pewno przyjadę.” Gdy oni wszyscy połączą siły, mogą wykonać każde zadanie. Ponadto mają niezbędną do tego cierpliwość i wytrwałość. Pragnę, aby cały kraj Bharat stał się czysty i piękny, zaś wszyscy jego mieszkańcy żyli w pokoju i błogości. Szczęście Swamiego zawiera się w szczęściu wszystkich.

Człowiek potrzebuje wody bardziej niż czegokolwiek innego. Woda podtrzymuje życie. Możecie żyć bez jedzenia przez kilka dni, ale nie możecie bez wody. Odtąd deszcze będą padały w obfitości. Nikt nie zazna trudności. W rzeczywistości przyszedłem po to, by uchronić świat przed klęskami. Na pewno zapewnię wam szczęście poprzez skorygowanie waszych błędów i ich wybaczenie. Wszyscy powinniście żyć w jedności i miłości. Pranę, apanę, wjanę, udanę i samanę uważamy za pańća prany (pięć tchnień życiowych). Ale prawdziwymi pańća pranami człowieka są satja, dharma, śanti, prema i ahimsa (prawda, prawość, pokój, miłość i niekrzywdzenie). Tam gdzie jest prawda, prawość sama przyjdzie. Pokój osiąga się idąc drogą prawości. Pokój przynosi miłość. Prawda i miłość chodzą parami. Osoba mająca te dwie cnoty będzie miała wszystko. Już wkrótce cały świat będzie zjednoczony. Studenci powinni dołożyć stosownych starań, by to nastąpiło. Młodzi chłopcy i dziewczęta mają silne ręce i nogi. Są obdarzeni wielką siłą fizyczną oraz mocą mentalną i duchową. Powinni właściwie wykorzystać te swoje potencjały. Nie używajcie źle swoich zmysłów. Tylko wtedy będziecie zdolni zrobić światu wielką przysługę. Nie wystarczy, że po prostu pójdziecie do świątyni i pobielicie ściany. Każdy dom powinien zostać doprowadzony do czystości. Tylko wtedy można odwiedzać takie domy.

Swami przemawiał przez prawie półtorej godziny. Pełniejszą treść tego dyskursu opublikuje „Sai Ram.” Poranny program zakończył się ok. godz. 11:15 odprawieniem Mangala Arati.

Popołudnie było świadkiem początku programu prac dla wsi, ogłoszonego rano przez Bhagawana. Zebrało się prawie 8000 wielbicieli z okręgu Anantapur, którzy wcześniej prowadzili już działalność służebną na wsiach tego okręgu pod patronatem lokalnego Samithi (Organizacji). To oni wybrali blisko 140 najbardziej potrzebujących ludzi okręgu, którzy teraz zostali obdarowani przez Bhagawana środkami na zapewnienie utrzymania (maszynami do szycia, rowerami, młynkami, urządzeniami rolniczymi, pchanymi wózkami itp.). Następnie uczniowie z Anantapuru w liczbie przekraczającej 150 ofiarowali Bhagawanowi girlandę melodyjnych pieśni. Ten program był wielokrotnie przerywany burzliwymi oklaskami zgromadzonych wielbicieli. Swami, zadowolony z działalności Anantapur Sai Samithi wygłosił drugi dyskurs tego dnia.