Dobrzy nauczyciele czynią dobrych uczniów
Boski Dyskurs Bhagawana Baby wygłoszony w Prasanthi Nilayam po południu dnia 5 grudnia 2006 r. do ponad tysiąca nauczycieli i wielu tysięcy wielbicieli z okręgu Srikakulam (w stanie Andhra Pradeś). W czasie tego Dyskursu Śri Sathya Sai Baba siedział w swoim fotelu po zachodniej stronie podium i przemawiał w języku telugu bez tłumaczenia.
Współczesna edukacja przygotowuje człowieka tylko na wypełnianie żołądka; nie pomaga mu w nabyciu prawości. Jaki jest pożytek ze zdobywania takiego rodzaju wykształcenia? Słuchajcie, o mężni synowie Bharatu!
(Wiersz telugu)
Drodzy nauczyciele!
Przyjechaliście aż z Srikakulam, którego sama nazwa zaczyna się od Śri, co znaczy wspaniałe i wzniosłe. Śri nie jest zwykłym słowem. Niesie ze sobą wielką sławę; jest używane przy imionach szlachetnych dusz, takich jak Śri Ramakriszna Paramahamsa.
Wszyscy, którzy przyjechali ze Srikakulam są wielkimi wielbicielami. Nie stali się wielbicielami dopiero teraz; byli zagorzałymi wielbicielami od samego początku. Wszyscy oni - mężczyźni, kobiety, dzieci i ludzie starsi - doświadczają boskiego pierwiastka w myślach, słowach i czynach i czerpią stąd błogość. Nauczyciele, którzy przybyli do tego świętego miejsca ze Srikakulam mają bardzo, bardzo wielkie szczęście. Tylko dzięki takim nauczycielom kraj czyni postępy. Jednakże wiele zależy od zachowania uczniów i studentów kraju. Uczniowie, którzy posiadają umiejętności i wiedzę, mogą promować dobrobyt i postępy. Powinni charakteryzować się czystością myśli i łagodnością serca. To nauczyciele tacy jak wy przygotowują tego rodzaju uczniów. Jeśli nauczyciele są dobrzy, także uczniowie są dobrzy. Jeśli nauczyciele mają czystość w mowie i myślach, także uczniowie przyswoją czyste, łagodne i wzniosłe uczucia.
Nie powinniście ograniczać kształcenia tylko do zakresu fizycznego i światowego. Powinniście otwierać ich także na wiedzę moralną, etyczną i duchową. Wpajajcie uczniom ufność w siebie. Wszystko, co się posiada, niewiele jest warte bez ufności we własne siły. Przede wszystkim powinniście wzbudzać u uczniów duchowe myślenie. Duchowe myślenie znaczy kontemplację Boga. Rozwijajcie więc w sercach uczniów myśli o Bogu. Wtedy ich uczucia staną się czyste, stałe i bezinteresowne.
Dzisiaj na świecie gdziekolwiek spojrzeć, ludzie oszaleli na tle pieniędzy. Co pieniądze mogą nam dać? Czy mogą zetrzeć łzy smutku? Nie, absolutnie nie. Pieniądze służą jedynie sławie. Nie mogą przynieść prawdziwego szczęścia. Szczęście możemy osiągnąć wyłącznie poprzez właściwe zachowanie, poświęcenie i miłość. Skąd pochodzi dharma (prawość)? Satjannasti paro dharma (nie ma dharmy wyższej niż trzymanie się prawdy). Bez satji (prawdy) nie może być dharmy. Dlatego prowadźcie życie polegając na prawdzie i dharmie. Po co rodzimy się na tym świecie? Nie tylko po to, by jeść, pić i spać. Pan Kriszna oświadczył: Mamajwamśo dźiwaloke dźiwabhuta sanatana (wszystkie istoty są częścią Mojego wiecznego jestestwa). Każda istota jest aspektem boskości. Zatem wy wszyscy jesteście ucieleśnieniami boskości. Miłość jest waszą prawdziwą naturą. Będąc pobłogosławieni ludzkim urodzeniem, powinniście wieść życie czystych myśli i czynów. Tylko wtedy kraj może się rozwijać. W przeciwnym przypadku wszystkie wasze duchowe praktyki, takie jak jdźńa, jaga i tapa (rytuały i asceza,) będą równie daremne jak wylewanie wody różanej na kupę popiołu. Serca uczniów są czyste i święte. Zasiewajcie w nich ziarna miłości. Urosną w gigantyczne drzewa i przyniosą owoce pokoju i prawości.
Dzisiejszego człowieka prześladują liczne troski. Nie możecie wieść życia, jeśli ugrzęźniecie w zmartwieniach.
Urodzić się jest zmartwieniem, być na ziemi jest zmartwieniem; świat jest źródłem zmartwień i śmierć także; całe dzieciństwo to zmartwienie i takim jest wiek starczy; życie jest zmartwieniem, niepowodzenie jest zmartwieniem; wszystkie czyny i trudności powodują zmartwienia; nawet szczęście jest tajemniczym zmartwieniem. Jedynie oddanie Swamiemu zakończy wszystkie wasze zmartwienia. O ludzie! Rozwińcie takie oddanie i miłość.
(Wiersz telugu)
Nigdy nie zostawiajcie miejsca zmartwieniom; wiedźcie życie pełne szczęścia. Miłość do Swamiego jest panaceum na wszelkie wasze zmartwienia. Wpajajcie dzieciom dobre cechy, aby mogły czynić postępy w życiu i miały przed sobą jasną przyszłość. Jeśli zasiejecie w dzieciach ziarna satji, dharmy, śanti, premy i ahimsy (prawdy, prawości, pokoju, miłości i niekrzywdzenia), sprowadzą one na właściwą drogę nie tylko ten kraj, lecz cały świat. Gdy włączy się główny przełącznik, zaświecą wszystkie lampy. Podobnie, gdy włączy się główny przełącznik bhakti (wielbienia), rozniesie to jego święte światło na wszystkie kraje. Bhakti nie polega tylko na śpiewaniu bhadźanów do melodii wygrywanej na cymbałach. Bhakti oznacza miłość do Boga. Jeśli rozwiniecie tę miłość, wszystkie wasze przedsięwzięcia staną się święte. Ale nie tylko to - całe wasze życie i ludzkie narodziny także zostaną uświęcone. Urodziliście się z miłości, podtrzymuje was miłość i ostatecznie połączycie się z miłością. Uczcie dzieci rozwijania delikatnych uczuć i słodkiej mowy. Nigdy nie uczcie szorstkich słów. Nasyćcie ich życie miłością i prawością. Wtedy cały świat wspaniale zajaśnieje. Tak jak latarnia rozsyła światło wszędzie w koło, światło ich dobrego zachowania sprawi, że świat zajaśnieje.
Uczyńcie wszystko, by wpoić dzieciom dobro, nie bacząc na żadne swoje trudności i problemy. Jest to wasza pierwsza powinność. Prawdziwymi liderami kraju są nauczyciele, a nie polityczni przywódcy. Tylko nauczyciele mogą uczynić dzieci dobrymi. Bez dobrych nauczycieli cały świat stanąłby chaosem. Nauczyciele powinni żywo interesować się dobrem studentów. Uczyńcie z nich świetlane wzory, tak by ich światło dobroci rozprzestrzeniło się na każdą ulicę i wioskę, przynosząc radość wszystkim bez wyjątku. Dzisiaj ludzie mają wszelkiego rodzaju problemy. Powinniście starać się ulżyć temu cierpieniu, nawołując ich do kontemplacji imienia Boga. Mogą dotykać ich dowolnie liczne zmartwienia, ale serce wypełni im radość w chwili, gdy boskie imię padnie na ich uszy.
Drodzy nauczyciele! Wszyscy macie wielkie szczęście. Zróbcie najlepszy użytek z tego błogosławieństwa. Rozwijajcie to szczęście i dzielcie się nim ze wszystkimi. Dzieląc je ze wszystkimi, dostąpicie żniwa błogości. Nauczanie to szlachetny zawód. Nauczyciele to przywódcy świata. Bez nich świat nie może istnieć. Było wielu maharszich (mędrców), takich jak Waśisztha, Wiśwamitra czy Dźamadagni i wielkich nauczycieli, takich jak Dronaćarja, Kripaćarja czy Bhiszmaćarja, którzy swoim przykładem ustanowili wzory dla całego świata. Byli oni w rzeczywistości prawdziwymi aćarjami (duchowymi nauczycielami). Jeśli przemienicie siebie za ich przykładem, zdołacie usunąć całe zło z oblicza świata.
Dronaćarja był nauczycielem Kaurawów i Pandawów. Pewnego razu, gdy w dzieciństwie Kaurawowie i Pandawowie grali w piłkę, ona wpadła do pobliskiej studni. Dzieci próbowały rozmaitych sposobów, by wyciągnąć piłkę. W tym czasie Dronaćarja przechodził tamtędy z żoną i synem. Podchodząc do dzieci otaczających studnię, spytał: „Co się dzieje, moje drogie dzieci? Dlaczego w ten sposób stoicie wokół studni? Co się stało?” Dzieci odpowiedziały: „Swami, piłka wpadła nam do tej studni.” „Nie martwcie się tym. Wyciągnę waszą piłkę.” To powiedziawszy, Dronaćarja wyjął strzałę i strzelił w piłkę. Strzała przebiła piłkę. Następnie wypuścił drugą strzałę, która utkwiła w pierwszej. Tak wypuszczał kolejno strzałę za strzałą robiąc z nich rodzaj powrozu i wyciągnął piłkę. W taki sposób nauczyciel powinien rozwijać w dzieciach umiejętności i siłę oraz wpajać im szlachetne ideały. Tylko wtedy dzieci mogą pewnie iść przez życie i doświadczać szczęścia.
Szczęście dzieci jest źródłem pokrzepienia świata. Ich ananda (szczęście) zaprawdę jest aharą (pożywieniem). Jaki pożytek z innego pożywienia, bez pożywki szczęścia? Czy całe istnienie i cel życia człowieka zawiera się w jedzeniu, piciu, chodzeniu, spaniu i ostatecznej śmierci? Ludzkie życie jest naprawdę chwalebne i wzniosłe. Nasze serca powinniśmy wypełniać świętymi uczuciami godnymi chwalebnego ludzkiego urodzenia. Jako nauczyciele, najpierw wy sami powinniście pielęgnować dobre zwyczaje i wieść przykładne życie. Potem pielęgnowania dobrych zwyczajów powinniście uczyć dzieci. Jak nauczyciel może zakazywać uczniom palenia papierosów, jeśli sam pali? Tylko gdy nauczyciele kultywują dobre zwyczaje i dobrze się zachowują, uczniowie mogą naśladować ich przykład i starać się o dobrobyt i rozwój kraju. Być może staniecie wobec wielu trudności, ale nigdy nie cofajcie swojego postanowienia kształtowania uczniów w przykładnych ludzi. Takie są cechy prawdziwego nauczyciela.
Bardzo się cieszę, że tak wielu nauczycieli przyjechało z Srikakulam. Jeśli wiecie, że coś jest dobre, najpierw sami powinniście wcielić to w życie, a potem uczyć tego dzieci. Kończę Mój Dyskurs błogosławieństwami dla wszystkich.
[z Sanathana Sarathi 1/2007 tłum. KMB; 2007.02.04]