Ucieleśnienia miłości!

Nic w tym świecie nie jest trwałe. Zarówno samo życie, jak i materialny dostatek czy krewni są niczym przelotne chmury. Ludzkie życie jest bardzo cenne. Wyposażony w pięć zmysłów człowiek brnie przez ocean sansary. Ciało służy za pancerz dla umysłu. Każda forma życia posiada taki pancerz w postaci ciała. Ciało to należy właściwie wykorzystywać. Pielęgnujcie dobre cechy i czerpcie stąd szczęście. Człowiek trwa w fałszywym przekonaniu, że umysł jest uwięziony w jego ciele, czyli że jest w niewoli.

Umysł jest podstawą tego świata. Nie jest on bezgraniczny i niezależny. Ciało dla umysłu jest niczym narzędzie. Należy dokładać wysiłków w celu właściwego wykorzystywania tego narzędzia. Człowiek, uważając się za ciało, nie potrafi dostrzec w sobie świętość. Tak jak cenne ozdoby trzyma się w żelaznym sejfie, który sam nie ma większej wartości, tak my mamy cnoty ukryte w ciele, które nie ma większej wartości. Ciało to jest norą pełną nieczystości, koszem pełnym chorób, guzem poruszającym się od narodzin do śmierci, krzakiem, który nie potrafi przemierzyć oceanu życia, jest szkieletem. Dociekajcie tej prawdy i nigdy nie wierzcie, że ciało to jest trwałe. O umyśle! Schroń się u Lotosowych stóp Pana Hari. (Wiersz telugu.)

Obecnie człowiek znosi rozmaite niedole z powodu iluzji, że jest ciałem. Rozpoznajcie tę prawdę. Człowiek rozwija przywiązanie do ciała poprzez swoje grzeszne uczynki. Z tego powodu traci charakter i zapomina o ukrytej Boskości. Charakter jest bardzo cenną rzeczą.

Pewnego razu Indra stracił swoje królestwo i w tej sprawie przyszedł do mędrca Brihaspathi. Mędrzec powiedział: ,,Mój drogi synu! Prahlada właśnie odprawia jadźnię (ofiarę) Wiśwadźit i gotów jest oddać wszystko w celach dobroczynnych. Pójdź do niego w przebraniu biednego bramina i poproś o datek". Zgodnie z radą mędrca Indra poszedł w przebraniu biednego bramina i poprosił o jałmużnę w postaci jego charakteru. Prahlada uśmiechnął się i spytał: ,,Jaki pożytek z mojego charakteru? Możesz poprosić o to, co usunie problemy twojego codziennego życia". Ale bramin upierał się, że nie potrzebuje niczego poza charakterem Prahlady. Aby zadowolić biednego bramina, Prahlada zgodził się oddać mu swój charakter.

Natychmiast po tym z ciała Prahlady wyłoniła się promienna osobistość i wstąpiła w bramina. Przedtem Prahlada spytał osobistość kim była i dlaczego wstępuje w ciało bramina. Ona odparła, że jest charakterem Prahlady i dodała: ,,Wstępuję w bramina ponieważ oddałeś mu mnie jako jałmużnę". Po pewnym czasie inna promienna postać wyłoniła się z ciała Prahlady. Pytana osoba ta przedstawiła się jako naczelny dowódca w służbie charakteru. Twierdziła, że odchodzi z powodu nieobecności charakteru. Z kolei z Prahlady wyłoniła się piękna kobieta. Była to bogini królestwa. Ona również utrzymywała, że odchodzi ponieważ odszedł charakter i jego obrońca. Wtedy Prahlada zaczął się martwić. Poznał wartość charakteru. Bez charakteru człowiek traci swoje bogactwo. Od tamtego dnia Prahlada zaczął głosić znaczenie charakteru. Dlatego młodzież dzisiaj powinna dostrzegać, że młodość i majątek nie są rzeczami trwałymi w tym świecie. Powinna ona pielęgnować dobre cechy. Jest to jej pierwsza powinność. Każdy człowiek powinien zachowywać się właściwie. Nigdy nie powinniście sprawiać kłopotów lub ranić innych. Powinniście podejmować się służby dla ludzi biednych. Pielęgnujcie boskie odczucia. Powinniście pracować dla postępu społeczeństwa.

Świat ten powstał z Boga. Dlatego Bóg (Parameszti), stworzenie (śruszti), społeczeństwo (samaszti) i jednostka (wjaszti) są ściśle wzajemnie powiązane. Tak jak wszystkie organy składają się na to ciało, tak rozmaici ludzie powinni się zebrać i pracować razem dla dobra społeczeństwa w oparciu o zasadę jedności. Takie jest prawdziwe znaczenie człowieczeństwa. Człowiek rodzi się dla dobra społeczeństwa, a nie dla zaspokojenia materialnych potrzeb. Należy służyć społeczeństwu. Jednostka nigdy nie powinna pracować dla samolubnych celów. Powinna włączyć się do społeczeństwa i dążyć do jego rozwoju. Tylko wtedy można doznać wizji Boga. Jak człowiek może osiągnąć Boskość, jeśli zapomina o swoich obowiązkach?

Dzisiaj dotykają was rozmaite nieszczęścia. Jakże święte i doskonałe jest ludzkie życie! Lecz wy zapominacie tę wspaniałą naturę ludzkiego życia i szarpiecie się w niewoli. Dorośli także psują życie swoich dzieci prowadząc młodych w zniewolenie. Młodzież odgrywa bardzo ważną rolę w dzisiejszym świecie. Powinniście próbować zrozumieć obecne położenie kraju. Gdziekolwiek spojrzeć, wszędzie niepokoje. Nigdzie nie ma szczęścia. Jak możecie w tych warunkach osiągnąć szczęście? Najpierw musicie rozwinąć szczęście w sobie. Powinniście absorbować dobre odczucia. Umysł człowieka w rzeczywistości jest bardzo czysty. Dotyczy to także uczniów i studentów. Ale kiedy człowiek dostaje się w niewolę, natychmiast traci tę czystość. Czy ci ludzie, którzy popychają swoje dzieci w niewolę, są szczęśliwi? Nigdy! Jeśli sami nie jesteście szczęśliwi, jak możecie dzielić swoje szczęście z innymi? Dlatego dążcie do osiągania zadowolenia z siebie. Wtedy można dokonywać poświęceń. Poświęcenie jest możliwe tylko wtedy, gdy macie ufność w siebie.

W jednym z poprzednich wystąpień podkreślałem potrzebę jedności. Jakkolwiek trudne jest zadanie, można je wykonać, gdy panuje jedność. Kiedy w nas pojawia się ta jedność? Jedność pojawia się tylko wtedy, gdy wdrożymy czystość. Kiedy zaś rozwiniemy czystość i jedność, osiągamy boskość. Jak człowiek może aspirować do takiej boskości bez rozwinięcia czystości? Jest to niemożliwe.

Uczniowie i studenci! Młodzieży! Wielbiciele!

Każdy powinien rozumieć istotę człowieczeństwa. Czym jest ta ludzka cecha? Takie wartości jak satja, dharma, śanti i prema (prawda, prawość, pokój i miłość) nie mają swego źródła gdzieś na zewnątrz. Rodzimy się z nimi. Szukanie ich spełnienia w świecie zewnętrznym jest niemądre. Wartości ludzkie tkwią w człowieku. Doświadczać radości w społeczeństwie możecie tylko wtedy, gdy pielęgnujecie swój charakter.

Ucieleśnienia miłości!

Należy dobrze zrozumieć znaczenie człowieczeństwa. Być człowiekiem nie znaczy jedynie posiadać ludzkie ciało. Powinniśmy zrealizować wartości zamknięte w ciele i praktykować je. Jaki jest skutek praktykowania tych wartości? Weźmy jako przykład pudełko zapałek. Wewnątrz pudełka są zapałki. Zapałki nie spalają pudełka. Ale zapałka zapali się, jeśli wyciągniecie ją i potrzecie. Analogicznie, w pudełku zwanym ciałem znajdują się zapałki zwane wartościami ludzkimi. Jeśli przyswoicie sobie dobre myśli i uczucia i będziecie wykorzystywać ciało do dobrych uczynków, rozwiną się w was dobre odczucia i zapewnią oświecenie. Jesteście uczniami i studentami. Nie jesteście zaledwie zapałkami; jesteście jak lampy uliczne. Jaką rolę pełni lampa uliczna? Nie tylko oświetla drogę podróżującym, ale także jasno ukazuje podtrzymujący ją słup. Podobnie i wy powinniście rozbudzić uśpione w was ludzkie wartości i pomagać innym. To w takim kontekście mówi się: Zawsze pomagaj, nigdy nie rań. Lecz wy nie jesteście szczerzy wobec siebie, jak więc możecie przewodzić innym? Byłoby to na podobieństwo ślepca prowadzącego ślepca. Ludzie mogą nie zdawać sobie z tego sprawy, ale popełniają poważny błąd. Dziś nawet dorośli zachęcają młodzież do tej niewoli. Jest to zwykła głupota. Wykażecie się prawdziwą mądrością wstępując na Boską ścieżkę i starając się uciszyć niepokoje w dzisiejszym świecie. Winniście również starać się wyeliminować niegodziwość. Jak człowiek może żyć w pokoju?

Człowiek trzyma w ręce bombę atomową i jednocześnie nawołuje do pokoju. Chociaż zdołał dosięgnąć księżyca, wymknęły mu się pokój i szczęście.

Jak możecie osiągnąć pokój posiadając złe uczucia? Powinniście się od tego odciąć, aby wyzwolić się z tej niewoli. Włączcie się do społeczeństwa i służcie ludziom. Cieszcie się czerpanym szczęściem dzieląc je z innymi. Powiedziane jest, że nieśmiertelności nie można osiągnąć poprzez działanie, potomstwo czy bogactwo, lecz tylko poprzez poświęcenie. Dziś u uczniów i studentów w ogóle nie można dostrzec ducha poświęcenia. Jak więc mają osiągnąć duchową łączność z Bogiem? Obecnie ludzi nie zadowala majątek, jakkolwiek wiele nagromadzą. Jakkolwiek wielkim bogactwem się cieszą i wiele przyjemności przeżyją, nie znajdują spokoju. Dlaczego nie są zadowoleni z tego, co mają? Niezadowolony człowiek na pewno upadnie.

Dzisiaj człowiek oślepia siebie tymi marnymi pragnieniami, które są niczym przywilej Bhasmasury. ,,Niechaj każdy, na kogo położę rękę, zamieni się w proch" — poprosił, lecz nie zdawał sobie sprawy z tego, że kiedyś w końcu jego ręka znajdzie się na jego własnej głowie. Ręka powinna czynić dobro. Mówi się, że dobroczynność jest ozdobą ręki, a prawda klejnotem gardła. Bóg obdarzył nas gardłem po to, byśmy mówili jedynie prawdę. Ręce otrzymaliśmy nie po to, by ranić lub czynić inne zło, lecz jedynie by okazywać miłosierdzie. Zatem ręce należy używać w chwalebny sposób do pomagania innym. Kiedy próbujecie kogoś zranić, dopraszacie się kłopotów w swoim życiu. Tak więc, niszczycie nie tylko własne życie, ale też innych.

Uczniowie i studenci! Młodzieży!

Wstępujcie na świętą drogę i zdobywajcie pokój dla siebie i dla świata. Jaki jest cel waszego kształcenia? Wykorzystujcie swoją wiedzę dla rozwoju kraju. Życie staje się demoniczne, jeśli jest w nim egoizm i własny interes. Nie powinniście prowadzić takiego życia. Macie skłonność niewłaściwego wykorzystywania wykształcenia. Używajcie go do pomagania innym. Dzisiaj studenci zaraz po skończeniu nauki uciekają za granicę. I co tam robią? Zmywają naczynia w jakimś hotelu. Wczoraj powiedziałem, że lepiej zmywać garnki we własnym domu, niż za granicą szklanki.

Czy na tej ziemi jest ktokolwiek, kto nie bije się z dumą w pierś oświadczając: to jest moja ojczyzna, to jest mój język ojczysty i to jest moja religia.

Życie studenta jest bezsensowne jeśli nie pomaga innym. Nie pomaga innym ani odrobinę, ale zawsze myśli o własnej korzyści. Z tego powodu od pierwszego listopada rozpoczynam nowy program. Będę wysyłał moich uczniów i studentów do wszystkich wiosek tego okręgu. Będą rozdawać artykuły żywnościowe i ubrania biednym, będą ich uczyć i w ten ten sposób przyczynią się do rozwoju społeczeństwa. (Oklaski.) Samo klaskanie nie cieszy mnie. Powinniście działać. Najpierw winniście wypełnić swój obowiązek. Powinniście dotrzeć do każdej wioski.

W gazecie natknąłem się na wiadomość o tragicznym zdarzeniu. Dotyczyło ono niewykształconej i bezradnej matki z trójką dzieci. Byli w takiej biedzie, że matka musiała głodować, aby wyżywić dzieci. Gdy ich sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej, uciekła się do skrajnego kroku samobójstwa po uprzednim otruciu dzieci. To wstyd dla Bharatijów (Hindusów)! Czy my, Bharatijowie, rzeczywiście jesteśmy tak twardego serca i niegodziwi, by dopuścić do tak bolesnego wypadku? Powinniśmy więc pójść do każdej wioski i dostarczyć potrzebującym żywność, ubrania i naukę. Ponadto dajcie im do zrozumienia, że jeśli matki będą uciekały się do tak okrutnych sposobów, to czy ktokolwiek może poprawić ich los?

Stworzyliśmy instytucje edukacyjne, w których naucza się za darmo. Oprócz istniejącego tutaj szpitala superspecjalistycznego, w Bangalore powstaje nowy, w którym przeprowadza się leczenie z dotąd nieuleczalnych chorób. Tutaj wszystko jest za darmo. Zapewniłem trzy rzeczy: zdrowie dla serca, wykształcenie dla umysłu i wodę dla ciała. Teraz mam nowy plan.

Moim życzeniem jest, by dzieciom z biednych rodzin zapewnić zadowalające wyżywienie, niezbędne ubrania i wykształcenie, dzięki któremu będą mogli prowadzić godne życie w społeczeństwie. Tysiącu takich potrzebującym rodzinom zapewnimy po sto tysięcy rupii, które zostaną złożone w depozyt o ustalonym oprocentowaniu. Dochód z tego oprocentowania będzie wykorzystywany na zapewnienie wyżywienia, ubrania i kształcenia dzieci. Nasi studenci podejmą się zadania nauczania tych dzieci. Są naprawdę biedni, ale oni też należą do ludzkiej rasy. Okażcie im uczucia braterstwa i miłości. Ten Mój nowy projekt rozpocznie się pierwszego listopada. Z ciężarówkami pełnymi sari, dhoti i paczek żywności odwiedzicie każdą wieś i rozdacie te artykuły pośród biednych.

Moja wola jest nieprzezwyciężona. Cokolwiek myślę czy robię, wszystko jest dla dobra innych. We Mnie nie ma ani śladu egoizmu. Moim życzeniem jest również to, aby bezdomni otrzymali mieszkania. Nasi studenci powinni wykorzystać wszystkie możliwości, by poprawić ich los.

Wykształcona młodzież naszego kraju nie powinna wyjeżdżać za granicę w pogoni za pieniądzem. Takie postępowanie sprowadza się do zwykłego żebractwa. To wstyd wyjeżdżać za granicę w celu robienia pieniędzy po otrzymaniu tutaj darmowego wykształcenia.

Podejmijcie się służby, a Ja dopilnuję, by niczego wam nie zabrakło. Bóg zawsze jest gotów pomagać tym, którzy wychodzą z pomocną ręką. Rozwińcie szerokie horyzonty myślowe. Jedynie osoba o miłości skierowanej na zewnątrz może nazywać siebie człowiekiem. Nie ograniczajcie się tylko do swojej rodziny. Dlaczego uganiacie się za niskimi pragnieniami? Dlaczego poniżacie się do poziomu zwierząt i ptaków? Pragnienia te przywiązują was do świata. To wstyd, że wykształceni ludzie postępują w tak poniżający sposób. Wy, którzy wysłuchiwaliście nauk o świętych ideałach, nie powinniście postępować niegodnie. Bądźcie zawsze świadomi, że jesteście ludźmi, a nie zwierzętami.

Razem z podstawową nauką wpajajcie wiejskim dzieciom właściwe postępowanie, zapewniając tym piękną przyszłość Bharatowi (Indii). Moją ambicją jest, aby każde z was wspierało wartość ludzkości. Lecz Czy można wymazać koleje losu, nawet jeśli spędzi się nad tym tysiąc lat? (wiersz telugu). Mogą zdarzyć się tacy, którzy pobłądzą, ale wiekszość naszych studentów z pewnością pójdzie właściwą drogą. Nie stańcie się ofiarami pragnień, złych nawyków i złego towarzystwa. Bądźcie przykładami postępując właściwą drogą. Jesteście wykształceni; nie prowadźcie się niczym zwierzęta, bez rozsądku i zasad. Nigdy nie dopuszczajcie się niesprawiedliwych i niegodnych czynów. Tylko wówczas zdobędziecie dobre imię jako przykładni studenci Instytutu Sathya Sai.

Niczego od was nie oczekuję. Gdziekolwiek się udacie, zachowujcie się właściwie, podejmujcie dobre działania i zdobądźcie dobre imię. Gdyby ktokolwiek kusił was do złej drogi, powiedzcie mu: ,,Możesz mówić, co chcesz, ale ja nie mogę schodzić na złą drogę. Jestem Człowiekiem, a nie zwierzęciem. Powinienem więc postępować jak człowiek". Człowiek to ktoś obdarzony wiarą i świętymi przymiotami. Powinien więc wieść święte i przykładne życie. Czym powinno obdarzyć was wykształcenie?

Widja (wiedza) jest tym, co darzy dobrymi myślami, właściwym postępowaniem, oddaniem, dyscypliną i poczuciem obowiązku. Są to przymioty, do osiągnięcia których winien dążyć widjarthi (uczący się).

Jaki pożytek z nauki, jeśli tracicie te święte przymioty po odejściu? Wszystko, czego się tutaj nauczyliście, powinniście zaabsorbować. Próbujcie uśmierzać cierpienia innych. Oto ideały, których Swami oczekuje u studentów. Nauczyciele i wykładowcy pojadą z wami, by wami pokierować. Rozwijajcie beziteresowną miłość.

Prawdziwej miłości nie można nabyć. W rzeczywistości pochodzi ona z serca. Rozpowszechniajcie ten pierwiastek miłości w każdym zakątku świata. Napełnijcie serca miłością i zachowujcie się z miłością. Miłością możecie przemienić nawet niegodziwą osobę.

Drodzy uczniowie i studenci! Ucieleśnienia miłości!

Jakiej przyszłości pragniecie dla siebie? Powinniście prowadzić dobre, prawe życie. Nie uganiajcie się za majątkiem. W tym świecie jest wielu ludzi wielkich i majętnych. Wszyscy oni muszą opuścić ten świat z pustymi rękami.

,,O Dharmaradźo! Nawet wielki Hariśćandra, który rządził ziemią mocno trzymając się Prawdy, nie mógł zabrać odrobiny tej ziemi, gdy odchodził. Imperator Nala, który sprawował rządy nad całym światem, nie mógł zabrać ze sobą niczego, gdy umierał. Czy król Mandhata, który był ozdobą kritajugi, zabrał cokolwiek ze sobą, kiedy opuszczał ziemię? Dziś na ziemi nie ma nawet wielkiego Śri Ramy, który zbudował most przez ocean. Wielu królów władało ziemią, ale żaden z nich nie mógł zabrać ze sobą nawet garstki ziemi. O szlachetny! Czy sądzisz, że możesz zabrać królestwo i bogactwa, gdy będziesz opuszczał świat?"

Kiedy opuścicie to śmiertelne ciało, nie będą wam towarzyszli członkowie rodziny. Wasze życie, wasza uroda a nawet świat, w którym żyjecie, przepadną. Jedynie Prawda i Miłość trwają wiecznie. Są one z wami, wokół was, nad wami, pod wami i zawsze będą was chroniły. Miłość jest cenna i nie ma w niej śladu nienawiści. Dlaczego porzucacie tak świętą miłość?

Samolubstwo zmienia człowieka w zwierzę. Dzisiaj dorośli posiadają zwierzęce cechy i zachęcają swoje dzieci do stania się zwierzętami. Jest to najgorsza rzecz, jaką mogą zrobić dzieciom. Po co całe wasze wykształcenie i tytuły, jeśli nie potraficie zachować ludzkiego charakteru.

Głupiec, nawet jeśli osiąga wysokie wykształcenie i zdobywa rozległą wiedzę, nie zna własnej Jaźni. Niezależnie od tego, jak wiele będzie się uczył, nie potrafi wyzbyć się swoich przywar. Tak bezużyteczne wykształcenie może prowadzić jedynie do dysput, ale nie do pełnej mądrości. O uczniowie i studenci! Na co zda się zdobywanie takiego wykształcenia, które wiedzie do niemoralności? (Wiersz telugu.)

Gdzie jest prawdziwe szczęście? Miłość i radość są wieczne. Miłość zawsze jest spokojna, prawdziwa, wieczna, błoga, bezinteresowna, nieśmiertelna i słodka. Oto dlaczego człowieka nazywa się amrutasja putrą (synem nieśmiertelności). Jeśli taka amrutasja putra ucieka się do fałszu, bezwartościowe staje się całe wykształcenie, które osiągnęła. Wykształcenie winno wynosić człowieka na wyżyny. Zwykła wiedza książkowa, albo wiedza powierzchowna, jest bezużyteczna. Powinniście posiąść wiedzę praktyczną. Tylko wówczas możecie pomóc światu.

Ucieleśnienia miłości!

Miłość jest waszą prawdziwą naturą. Napełnijcie serce miłością. Nie dopuszczajcie do siebie nienawiści, zazdrości i ego. Ego jest potężne i bardzo niebezpieczne. Rujnuje charakter. Niemądrze jest uważać się za wielkiego w jakimkolwiek aspekcie życia, ponieważ zawsze znajdą się ludzie przewyższający was. Waszym prawdziwym imieniem jest Miłość. Żyjcie godnie tego imienia. Tylko wówczas Swami będzie szczęśliwy.

Uczniowie i studenci!

Ilu z was chce wziąć udział w działalności służebnej od pierwszego listopada? (Wszyscy uczniowie podnieśli ręce.) Bardzo dobrze, bardzo dobrze, wasz entuzjazm przysparza Mi szczęścia.

Podczas tego święta Nawarathri (dosł.: Dziewięć Nocy) musicie podążać ścieżką dziewięciu rodzajów oddania. Są to: śrawanam (słuchanie świętych słów), kirtanam (śpiewanie), wisznusmaranam (kontemplacja), padasewanam (służenie Lotosowym Stopom), wandanam (pozdrawianie), arćanam (oddawanie czci), dasjam (oddanie), sneham (przyjaźń) i atma niwedanam (całkowite poddanie się). Podążajcie tymi ścieżkami, pielęgnujcie dobre maniery i starajcie się poprawić dobrobyt społeczeństwa. Kiedy czytacie gazetę, zauważycie, że bardzo wielu ludzi cierpi. Biedni ludzie umierają z głodu. Studenci powinni rozumieć te problemy społeczeństwa i próbować je rozwiązać. Nie bądźcie małostkowi. Uznajcie problemy kraju za własne problemy. Wszyscy są braćmi i siostrami. Skoro uważacie Swamiego za Matkę i Ojca, czy ci ludzie nie są waszymi braćmi i siostrami? Pracujcie z takim nastawieniem. Jeśli zachodzi potrzeba, bądźcie gotowi podzielić się własnymi dobrami z braćmi i siostrami. Mocno postanówcie prowadzić życie oparte na prawdzie, życie święte i czyste.

Uczniowie i studenci!

Dzisiejszy dzień jest pomyślny. Przygotujcie się na pójście do wsi i pomaganie ludziom. Rozdawajcie im ubrania. Dawajcie kobietom sari, mężczyznom dhoti, dzieciom koszule i spodenki a dziewczynkom sukienki. Czy nie jest wam wstyd, gdy nosicie ładne ubrania i widzicie waszych braci i siostry w łachmanach? Dajcie im porządne ubrania i uszczęśliwiajcie ich. Odczujecie wielką radość oglądając szczęście na ich twarzach. Dążcie do równości w społeczeństwie i żyjcie w nim. Tylko wtedy społeczeństwo rozkwitnie. Nawet rząd podjął wiele działań. Lecz my pomagamy biednym dla własnego zadowolenia, które prowadzi do poświęcenia i ostatecznie do samorealizacji. Tak więc, pierwszego listopada zaczniecie działalność służebną.

(Bhagawan zakończył Dyskurs bhadźanem Hari bhadźana bina sukh śanti nahi.)